Hak ettik mi?..Benim Çocukluğumda....

Konu: Hak ettik mi?..Benim Çocukluğumda.... Perş. Mayıs 07, 2009 9:56 am

Hak ettik mi?

Benim çocukluğumda annelerimiz çalışmazdı. Okuldan eve geldiğimde
boynumdaki anahtarla kapıyı hiç açmadım.
Hatta babanım bile anahtarı yoktu. Annem evimizin bir parçası gibiydi,hep
evdeydi. Heryere birlikte giderdik, zaten öyle çok da gidilecek bir yer
yoktu ki.

En büyük eğlencemiz sokaklarda oynamaktı. Sokakta oynamak diye bir kavram
vardı yani. Cafelerde, alış veriş merkezlerinde buluşmazdık. Okula
arkadaşlarımızla gider, birlikte çıkar, oynaya, zıplayayürüyerek
gelirdik.
Servis falan yoktu. Ayakkabılarımız eskirdi. Hatta öyle olurdu ki;
çantalarımızı kaldırımlara koyar oyuna biledalardık.
Annelerimiz bu durumu bildiklerinden kardeşlerimizle bizlere ekmek arası
bir şeyler hazırlar gönderirdi.
Mahallemizdeki teyzeler annemiz gibiydi. Susayınca girer evlerine
suiçerdik. Ya da pencereden bir sürahi bir bardak uzatır, hepimiz aynı
bardaktankana kanaiçerdik.
Kısacacı evine girip gelen ( ki sadece tuvaleti gelen giderdi evine )elinde
mutlaka yiyecekle dönerdi. Anneleri o arada çocuğuna verdiği şeyden
bizlere
de gönderirdi. Bu bazen bir kurabiye bazen bir meyve olurdu.

Cebimizde harçlığımız olduğunda düşmesin diye çıkarır
çantamızınüstüne
koyar oyun bitince geri alırdık.

Çok garip ama kimse almazdı. Sokaklarımız evimiz kadar güvenli idi.
Düşünce kaldırırlar, kavga edince barıştılırdık. Polisler gelmezdi
kavgalarımıza, zabıtlar tutulmazdı. Sonra kavgalarımız da öyle ustura,
falçata ile olmaz, onlar nedir
bilmezdik bile, asla kanla falan da bitmezdi, en fazla saçlarımızdan çeker,
hayvan adları sayar, tekme atar, yine oyuna dalardık. Birbirimizin suyundan
içer, elmasına diş atardık. Misket oynamaktan parmaklarımız kanar yine de
mikrop kapmazdık. Azar işitip, acillere taşınmazdık. Düşerdik ekmek
çiğner
basarlardı alnımıza, oyuna devam ederdik. Röntgenlere, ultrasonlara
girmezdik.

Ben bizim çocukluğumuzu çok özledim.
Sokaklarımız ruhsuzlaştı sanki. Komşumu tanımıyorum ama
evinincamında,temizliğe gelen kadını haftada bir görür kolay gelsin der
konuşurum. Onun dışında orada kim oturur hiç bilmem. Evimizi kendimiz
temizlerdik, kapı silmece ; bilmem kaç kuruş hepimizin elinde bezler güle
oynaya bitirirdik işleri.

Evlerimiz var içinde yaşayan yok.

Parklarımız var içinde oynayan çocuk yok.
Ama her yıl sökülüp yenilenen kaldırımlar, lüks binalar, ışıl ışıl
vitrinler, girip çıkan yapay insanlar...
Ruh yok, buz gibi buz, bu biz değiliz..

Tahta iskemlelerimiz de oturan yaşlılarımız, onlara dede, nene diye
hatırını soran çocuklarımız yok oldu. Ben kapılarında ' vale '
lerin, '
bady ' lerin beklediği yerlerden hep korkmuş çekinmişimdir.
Kapısını çarparak örtüyor diye çocuğuna kızıp, taksidini
bitiremediği
arabanın anahtarını, hiç tanımadığı birine vermek ters gelir bana.
Benim değildir bu kültür.

Ne ruhuma, ne kültürüme ne de cüzdanıma hitap eder.
Nedir bunlar?

Reklamlarla desteklenen beyni, ruhu ele geçirilmiş insanlar olduk.
Birbirimize yabancı, yalnızlıklarımızla yaşar olduk.
İyi de neden böyle olduk ?

Biz mi istemiştik?

Her toplum haketiği gibi yönetilir derler ya, hakettiği gibide yaşar diyelim mi ?

Alıntı..