yunus ve niyazi mısriden

Yunus, benim için söylemiş :

Sofuyum halk içinde tesbih elimden gitmez
Dilim marifet söyler, gönlüm hiç kabul etmez

Boynumda icazetim, riya ile taatim
Edişem ayruk yerde, gözüm yolum gözetmez

Hoş dervişem sabrım yok, dilimde ezkarım çok
Kulağımdan gireni, hergiz içim işitmez

Görenler elim öper tac ü hırkama bakar
Şöylece sanırlar beni zerrece günah etmez

Taşımda ibadetim, sohbetim hoş taatim
İç pazara gelince, bin yıllık ayyar etmez

Dışım derviş, içim boş, dilim tatlı, sözüm hoş
İlla ben ettiğimi, dinin denşüren etmez

Görenler sofu sanır, selam verir utanır
Anca iş koparaydım, el erüben güç yetmez

Söylersem marifeti saluslanırım kati
Miskinliğe dönmeğe, gönlümden kibir gitmez

Yunus eksikliğini Çalabına arzeyle
Anın keremi çoktur, sen ettiğin ol etmez

*********

niyazi mısri söylemiş :

ben sanırdım âlem içre bana hiç yâr kalmadı
ben beni terk eyledim bildim ki ağyâr kalmadı

cümle eşyada görürdüm hâr var gülzâr yok
hep gülistan oldu âlem şimdi hiç hâr kalmadı

gece gündüz zâr u efgân eyleyip inlerdi dil
bilmezem noldu kesildi ah ile zâr kalmadı

gitti kesret geldi vahdet oldu hâlvet dost ile
hep hak oldu cümle âlem şehr ü bâzar kalmadı

din, diyanet, adet ü şöhret kâmusın vardı yele
ey niyazi noldu sende kâyd-ı dindar kalmadı