Çün sana gönlüm mübtelâ düştü, niyazi mısri

“...
Zühd ü takvâya yâr idim evvel
Aşk ile benden hep cüdâ düşdü
...”







Çün sana gönlüm mübtelâ düştü,
Derd ü gam bana âşinâ düştü.

Zühd ü takvâya yâr idim evvel,
Aşkla benden hep cüdâ düştü.

Vâiz eder gel aşkı terk eyle,
Nideyim sabrım bî-vefâ düştü.

Nice terk etsin aşkı şol âşık,
Ana karşı sen meh-likâ düştü.

Vechini görsem dağılır aklım,
Zülfün ona çün muktedâ düştü.

Kim seni buldu kendi yok oldu,
Vaslına ey dost can bahâ düştü.

Aşka, uşşâkın dâvet etmişsin,
Can kulağına ol sadâ düştü.

Bu Niyâzî’nin hiç vücûdunda,
Zerre komadı hep bekâ düştü.



Çün sana gönlüm mübtelâ[1] düştü,
Derd ü gam bana âşinâ[2] düştü.

Çünkü sana gönlüm derdine düştü,
Derd ve gam bana tanıdık geldi.



Zühd ü takvâya yâr idim evvel,
Aşkla benden hep cüdâ düştü.

Zühd ve takvâya yâr idim evvel,
Aşkla benden hep ayrı düştü.



Vâiz eder gel aşkı terk eyle,
Nideyim sabrım bî-vefâ düştü.

Vâiz der ki gel aşkı terk eyle,
Nideyim sabrım vefâsız düştü.



Nice terk etsin aşkı şol âşık,
Ana karşı sen meh-likâ düştü.

Nice terk etsin aşkı şu âşık,
Ona karşı sen ay yüzlü düştü.



Vechini görsem dağılır aklım,
Zülfün ona çün muktedâ[3] düştü.

Vechini görsem dağılır aklım,
Zülfün onun için imam düştü.



İsmlerin ve fiillerin olan zülfün bana önderlik yapıyor. Başka hiçbir şey beni ilgilendirmez, demektir.



Kim seni buldu kendi yok oldu,
Vaslına ey dost can bahâ [4]düştü.

Seni kim buldu kendi yok oldu,
Ey dost vaslına canımız bedel düştü.



Aşka, uşşâkın dâvet etmişsin,
Can kulağına ol sadâ düştü.

Aşka, âşıkların dâvet etmişsin,
Can kulağına o sadâ düştü.



Bu Niyâzî’nin hiç vücûdunda,
Zerre komadı hep bekâ düştü.

Bu Niyâzî’nin hiç vücûdunda,
Zerre komadı hep bekâ düştü.











TAHMİS-İ AZBÎ



Onun için başıma bu kavga düştü

Zahidâ başıma hem sevdâ düştü

Vefâ sana cefâ bana düştü

Çün sana gönlüm mübtelâ düştü,
Derd ü gam bana âşinâ düştü.

Cehdinle sevdiğim nâr idim evvel

Hem senin âşkınla zâr idim evvel

Cümleden akdem vâr idim evvel

Zühd ü takvâya yâr idim evvel,
Aşkla benden hep cüdâ düştü.

Ârif isen âşık gel doğru söyle

Âşık isen âşık bunda değil

Subhdem âşkla âşık ol inle

Vâiz eder gel aşkı terk eyle,
Nideyim sabrım bî-vefâ düştü.

Her kim bu yolda olduysa sadık

Ol olur lutfuyla ihsana layık

Bî ihtiyar olur âşk ehl-i Vâmık[5]

Nice terk etsin aşkı şol âşık,
Ana karşı sen meh-likâ düştü.

Yerlere göklere yayılır aklım

Âlemden büyük sayılır aklım

Âşkını rehber bulunur aklım

Vechini görsem dağılır aklım,
Zülfün ona çün muktedâ düştü.

Kim gaib oldu ol seni buldu

Dünyâyı terk eden âşkınla doldu

Derdinle âşık divâne oldu

Kim seni buldu kendi yok oldu,
Vaslına ey dost can bahâ düştü.

Dilber vechin hüccet etmişsin

Tâlibe arz-ı âyet etmişsin

Âşk için âdeme izzet etmişsin

Aşka, uşşâkın dâvet etmişsin,
Can kulağına ol sadâ düştü.

Pirinle olan ahdini güde

Doğru yol bilmem kim Hakk’a gide

Azbî derdmend [6]bilmezem kim bende

Bu Niyâzî’nin hiç vücûdunda,
Zerre komadı hep bekâ düştü

---

[1] Mübtelâ: Dertli. Hasta. Başı sıkıntılı. Rahatsız. Belâlı. Düşkün. Tutkun. Tutulmuş.

[2] Âşina: f. Mâlumatlı, haberli olan. Arif. Bilgili. Mâlik. Tanıdık. Yabancı olmayan. Yüzücü.

[3] Mukteda: Kendisine uyulan. Önde giden. Müçtehid. Pişivâ. Peşivâ. Namazda kendine uyulan imam.

[4] Bahâ: f. Kıymet. Değer. Bedel. Pahâ.

[5] Vamık: Seven. Âşık, sevdalı. Meşhur bir hikâyede Azra’nın âşığının ismi.

[6] Derdmend: f. Tasalı, kaygılı, dertli.