Evlat sevgisi.......Gündüz Vassaf

Evlat sevgisi

Gündüz Vassaf

Evlat sevgisi çocuk doğar doğmaz hissedilir mi? İlk bakışta aşk, evlat sevgisinde olur mu?
Doğduğunda uzaydan gelmiş kadar uzaktı oğlumuz. Tanımadığım, tutmasını bilmediğim bir yabancıydı. Kucağıma verdiklerinde kulağına, “Bana bildiklerini söyle,” diye fısıldadım.
Başkalarına kızmıştım oğlumuz doğduğunda.

Tüm varlığınla sarılırcasına duyarlıysan, onunla birliktebaşladığın uzun yolculuğu dopdolu yaşamak istiyorsan, ansızın değişiyor hayatın anlamı. Hazırlıksızsın. Kimse söylememiş hayatının nasıl değişeceğini. Filmlerde görmemiş, romanlarda okumamışsın.

Sana anlatılanlar mutluluk üzerine kurulmuş. Kitaplar, dostlar, annen, baban, “Çocuk sahibi olmak dünyanın en güzel şeyi,”

demişler. Falanca kitabı mutlaka oku, falanca ülkeye mutlaka git, falanca yemekten tat dercesine..
Oysa hayatının tek dönüşü olmayan, ömür boyu sürecek bir yolculuğa çıkıyorsun.

Yapacakların kadar, yapamayacaklarının da farkındasın.

Hiç açmadığım bir kapıyı aralarken, bir çok kapıyı kapıyorsun. Çocuk sahibi olma mutluluğunun dokunulmazlığında duygularını sansürlüyorsun..
Herşeyim diye yüklendikçe yükleniyorsun çocuğuna.sahibisin!
Ne demek çocuk sahibi olmak?
Bir insanın sahibi olmak!
Sormayız çocuklarımızı kendimizden nasıl koruyacağımızı.
Sorgulamayız onları kendimize benzetme çabamızın haksızlığını.

Aklımızdan geçmez çocuklarımız bize benzemek istiyor mu diye sormak.bize benzemesinden duyduğumuz mutluluğun bencilliğiyle onları değer yargılarımızın, aitliklerimizin prangasına vururuz.
Daha ilk günden, gözleri annesine kaşları babasına mı benziyor yakıştırmalarının totalitarizmiyle sahipleniriz onları.

Dünyamız farklı olmaz mıydı kalıplarmızdan özgür kılabilseydik gelecek kuşakları?
Yoksa evlat sevgisi çocuğumuzu bize benzetmenin, değerlerimizi, inançlarımızı, ona aktarmamamızın bir ifadesi mı? Onun için mikendisi gibi olurken bize ters geliyor.