Bu şehir insanı hasta ediyor...

Konu: Bu şehir insanı hasta ediyor... Paz Ekim 18, 2009 6:39 am

Bu şehir insanı hasta ediyor...

Sürekli şikayet ediyoruz hayattan ve şartlardan.
Ama ben bu hayata ve bu şartlara bile layık değiliz diye düşünüyorum.
Sokaklarımız pislik içinde, hayatlarımızdan mikrop akıyor.
Sürekli şikayet ediyoruz, ama elimizi kaldırmaya niyetimiz yok.
Sürekli birileri gelse de bizi kurtarsa diye bekliyoruz.
Nefret akıyor bu şehrin sokaklarında...
Köşebaşı dilenci kaynıyor, caddeler dolusu dilenci adayıyla...
İstanbul, hiç bundan daha sefil olmuş muydu ki?
İstanbul hiç bu kadar acı duymuş muydu ki?
Medeniyetin beşiği kültürün eşiği
İstanbul...
Sokaklarında alimler yürürken, şimdi zalimlere yuva olmuş İstanbul.
Gece ışıklarına kanan seni bir şey zanneder.
Seni uzaktan sevmek aşkların en güzeliymiş meğer.
İnsanın insana saygısı kalmayan şehir.
Sözünde durmayanların, hayata söyleyecek bir şeyi olmayanların şehri.
Espri yapsam gülmeyen, ağladığıma üzülmeyen beton yığını.
Ve bu beton yığınları arasında bir sürü kertenkele, her biri postu bir gökdelenin çatısına sermiş.
Oynak adamların, kıvrak kadınların şehri.
Sen hep böyle miydin sahi?
Acımasızlığın vardı da vicdansızlığını ben mi fark etmedim...
Bu şehir beni yutuyor.
Sokaklarda çırpındıkça her gün biraz daha batan insan öbekleri.
Ve çırpınanların kanlarını emmeye hazır bataklık sülükleri.
Kimsenin kimseyi ve kendini bile umursamadığı şehir.
Yüz kontöre kendini satanların, ekmeği kesmeden çöpe atanların şehri.
Beni bıktırdın ya, senden bıkmayan yoktur.
Havasına, parasına, kızına; güven olmayan şehirdin ya....
Şimdi beton bloklarından bile hainlik akıyor...
Ankara;dan dönüşün güzeldi ya...
Şimdi insanın dönmemek için kendini Konya Ovasına gömesi geliyor.
72 milletin vardı ya.
Tek devletinin olmaması beni deli
ediyor.
Kuşku doluyor bu şehrin sokakları her sabah güneş doğarken.
Herkes birbirini kolluyor.
İhanetin adı politika, dolandırıcılığın adı işbilirlik olmuş.
Ben sana yetişemiyorum İstanbul.
Ben seni kaldıramıyorum.
Sokaklarında yuttuğun nice ben gibi, şimdi sana veda etmek için bile elimi kaldıramıyorum.
Yazamıyorum, boğuluyorum.
Göremiyorum, toz oluyorum.
Beni de öğüttün ya, beni de öğüttün.
Hakkım çok sende ama, helal
etmiyorum.

Abdullah ÖZDOĞAN

Not:Bende az bir şey karalayayım

insanlar bundan dolayı hafta sonu gelsede şöyle şehir dışına çıksak diyor
o çok masum,hep veren,ama bizim bozduğumuz tabiatın bağrına

soğuk soğuk beton duvarlar..kasvetli ortamlar..trafik..egzoz gazları
metropollerde hayat buz gibi
insanlar tabiata aşık..yeşilliğe
herkesin hayali 4 tarafı yeşilliklerle ,çiçeklerle çevrili bahçeli bir ev
dostlarımızın, sevdiklerimizin,en candan arkadaşlarımızın sıcaklığı bile ısıtamıyor şehrin kasvetli ortamını çoğu kere
vefa bir semt adı olarak kalmış,ahlak sukut etmiş,sunililkler çepevre kuşatmış etrafımızı
şehrin kasvetinden çok bunlar koyuyor bana
her şey kapital endeksli olmuş sanki
şehirmi kasvetli..onu dolduran ego ve materyel bakışlı insanlarmı
nefes almak istiyorum...istiyoruz
ümitsizliği hiç sevmesem de,doğduğum köyümü özlüyorum bende
biz büyüdük ve dünyamı kirlendi yoksa bizmi kirlettik..oda ayrı

_________________
Elif gibi yalnızım,
Ne esrem var, ne ötrem.
Ne beni durduran bir cezmim,
Ne de bana ben katan bir şeddem var.
Ne elimi tutan bir harf,
Ne anlam katan bir harekem...
Kalakaldım sayfalar ortasında.
Bir okuyan bekledim,
Bir hıfzeden belki...
Gölgesini istedim bir dostun med gibi…
Sızım elif sızısı...
Bu şehir insanı hasta ediyor... Sdfghj15

Bu şehir insanı hasta ediyor... Sdfghj15