Lebid b. Rebia ve Tevhide Çağıran Şiiri

Lebid b. Rebia ve Tevhide Çağıran Şiiri I. Şair Lebîd - Hikmet Yurdu

www.hikmetyurdu.com/index.php/hikmetyurdu/article/download/21/pdf










Dr. Mehmet Yolcu 111
Hikmet Yurdu Yıl:1, S.2, (Temmuz-Aralık-2008) ss. 111-140
Lebid b. Rebia ve Tevhide Çağıran Şiiri
Mehmet YOLCU*
ÖZET
Bu makalede öncelikle Lebîd b. Rabîa el-Âmirî’nin yetiştiği sosyokültürel
çevre, kişiliğinin hususiyetleri tespit edilmiştir. İkinci olarak
Lebîd’in edebi kişiliği ve Arap edebiyatındaki yeri incelenmiştir.
Üçüncü olarak da Lebîd’in Tevhide bir çağrı gibi inşad edilen
bir ifadesi üzerinde durulmuştur. Onun şiiri bu açıdan incelenmiş
ve yorumlanmıştır.
Anahtar Kelimeler: Lebid b. Rebia, şiir tahlili, edebi şiir tahlili,
ABSTRACT
Lebid b. Rabiah and His poet which call the unity of God
In this article, firstly socio-cultural environment where Lebîd b. Rabîa
el-Âmirî grew up and his personality’s characteristics had been
fixed. Secondly Lebid’s self of literary and his position in the
Arabic Literature had been searched. Finally had been studied on
Lebid’s a statement which had been read poem like an invitation
to Tawhid. From this point of view his poem had been examined
and commented.
Keywords: Lebid b. Rabiah, poet, analysis of poet
I. Şair Lebîd: Kimliği, Kişiliği ve Sos-Kültürel Çevresi
a. Lebîd’in Yetiştiği Sosyo-kültürel Çevre
Ebû Akîl Lebîd b. Rebîa b. Âmir’in yetiştiği çevre pagan kültürün egemen
olduğu bir putperest cemiyettir. Birkaç bölgede yer alan önemli merkezleri oluşturan
belli başlı şehirlerden başka hayat genelde bedevi çizgide kalmıştır. Hayvancılık
ve avcılık ile geçinilmektedir. Mera ve otlak arama sebebiyle arada bir
göçlere de rastlanmaktadır.
* Dr., İnönü Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Arap bili ve Belağati Ana Bilim Dalı Araştırma Görevlisi.
112 Lebid b. Rebia ve Tevhide Çağıran Şiiri
İnsanlar genelde putlara tapmakta ve bunlar aracılığıyla Allah’a yaklaşacaklarına
inanmaktadır. Hayatın her adımında putlar egemendir. Putlar adına
söylenen sözler, ileri sürülen görüşler ve onlar adına kesilen kurbanlar, onlara
hizmet için ekilen tarlalar, bağlar, bahçeler toplumun her alanında hâkim durumdadır.
İnanç, düşünce, hayat tarzı ve sosyo-kültürel çevre cemiyetin kayıt defteri
ve hafızası makamındaki şiir ve edebi ürünlerde konuşlanmıştır. Şiir ve edebiyat
toplumun aynası ve tarihi belgeleri mesabesindedir. Şimdi bu açıdan cahiliye
şiiri ve şairlerinin toplumdaki yeri ve önemine bir göz atalım.
Cahiliye şiirinin yetiştiği çevre bâdiyedir. Bu nedenle şiir de bedevî hayatın
aynası olmuş ve genelde deve, çöl, badiye, göçebe hayat, vahalar, ırmaklar ve
tepeler etrafında yoğunlaşmıştır. Şehirlerde kimi şairler yetişmiş olmasına rağmen,
büyük şairlerin tamamına yakını veber/çadır ehli olanlardandır. Cahiliye
mensupları da Müslüman şiir bilginleri de herhangi bir şehirli şairin bedevi şairleri
geçtiğini kabul etmezler.1
Şiirin önemi, cemiyette şairi öne çıkarmıştır. Yaklaşık 500 yıl süren bu dönemde
Şâir, kabilesinin, üzerinde hassasiyet ve ihtimamla eğildiği hasletlerin
temsilcisi olmuştur. Kabile içinde onun da seyyid ve hatîb gibi saygın bir yeri vardı.
Kabilenin kahramanlıklarını tescil etmek, düşmanlarına karşı onu savunmak
ve cemiyetteki şan ve şerefini korumak onun göreviydi.2
İbn-i Reşîk (v. 1071) der ki: Araplar şâirleri, özel bir övünç kaynağı saymışlardır.
Bir kabilede bir şair yetiştiğinde diğer kabileler, onları tebrik ederlerdi.
Bunun için büyük yemekler yapılır, kadınlar toplanır, büyük eğlenceler düzenlenirdi.
Şair namus bekçisi, şerefin hâmisi ve iyilikle nam salmanın en esaslı aracıydı.
Onlar ancak üç kişiyi tebrik ederlerdi: Erkek çocuğu olan veya cins atı yavrulayan
kişiyi, bir de içinden şair çıkan kabileyi bu sevinç halinden dolayı kutlarlardı.
3
1 Ferrûh, Ömer; Târîhu’l-Edebi’l-Arabî (7. B., Dâru’l-İlm li’l-Melâyîn, Beyrût 1997), I, 76.
2 Furat, Ahmet Suphi, Arap Edebiyatı Tarihi (Başlangıçtan XVI. Asra Kadar), Edebiyat Fak. Basımevi, İstanbul 1996,
I, 64.
3 İbn Reşîk el-Kayravânî, el-Umde fî Mehâsini’ş-Şi’r ve Âdâbihî (thk. Muhammed Karakazân, Dâru’l-Ma’rife,
Beyrut 1408/1988), I, 49.
Dr. Mehmet Yolcu 113
Câhız (766-869) der ki: Cahiliye döneminde hitabetiyle ün yapmış hatîpler
çoktu. Şâirler ise, onlardan daha çoktu. Hem şair hem hatip olanların sayısı daha
azdı.4 Hem Cahiliyede hem de İslâm’dan sonra her kabilede ve aşirette sayılamayacak
kadar çok şair yetişmiştir. Onun için adı sanı duyulmamış o kadar şair
vardır ki, anlatmakla bitmez.5
Kabilede şâirlere, daha çok ihtiyaç duyulurdu. Çünkü onlar hem kendilerini
savunur, hem de önemli günlerini tescil edip kalıcı hale getirirlerdi. Şanlarını
yüceltir, düşmanlarını korkutur, süvarilerini kahraman olarak tasvir eder, bir
başka şairin yaptığı saldırıyı, hiciv ve karalamayı bertaraf eder ve onların propagandalarını
etkisiz hale getirirdi.6
Şairin söyledikleri uçup gitmesin, kalıcı olsun diye kendisine refakat
eden, şiirlerini ezberleyen ve gerektiğinde inşad eden bir râvîsi, bazen de râvîleri
bulunurdu. Şairin şiirlerini hafızalarında toplamış olan râvîler, onların insanlar
tarafından ezberlenmesini de teşvik ederlerdi. Haklarında menkıbevî rivayetler
bulunan Hammad er-Râviye (ö.772), el-Mufaddal (ö.785), Halef el-Ahmer (ö.791)
bunların en başta akla gelenleridir. Onlar tarafından muhafaza edilen el-
Mu’allakât, el-Mufaddaliyât, el-Esma’iyât adlarıyla elimizde bulunan şiir mecmuaları,
Arap şiirinin günümüze kadar gelişini de sağlamıştır.7
Araplar arasında yaygın olan saldırılar ve savaşlar onların hayatında
önemli yer tutmuştur. Bunlar onların edebiyat hayatına da yansımıştır. Önemli
olaylardan sonra Ukaz panayırında şairlerin duayenleri önünde söz ve şiir yarışması
yapılırdı. Sözgelimi Nâbiga’nın önünde yapılan şiir yarışmasında birinci
olan kişiye çeşitli ödüller verilir ve onun şiiri “asılırdı.” Bu şiirlere: Muallekât denirdi.
Bu, o şiirin nefis, çok değerli bir inci gerdanlığı (es-Samut) kıymetinde olduğunu,
boyna takılmış bir gerdanlık, salonun ortasına asılmış yaldızlı bir şeref
levhası gibi kabul edildiğini ifade ederdi.8 Ayrıca o şiirin, altın harflerle yazılıp
4 Câhız, Ebû Osman Ömer b. Bahr (255/869), el-Beyân ve’t-Tebyîn (thk. Abdusselam M. Hârûn, Kâhire 1948-1950,
ofset baskı Dâru’l-Cîl, Beyrut, ts), I, 45.
5 İbn Kuteybe Ebû M. Abdullah b. Müslim (276/889), eş-Şi’r ve’ş-Şuarâ (Dâru’s-Sekâfe, Beyrut 1964), s. 13.
6 Câhız, el-Beyân ve’t-Tebyîn, IV, 83. Ayrıca bkz. Aynı müellif, ae, I, 241; Ferrûh, age, I, 89.
7 Furat, age, I, 65.
8 Huart, Clement; Arap ve İslam Edebiyatı, çev. Cemal Sezgin, kisa matbaa sanayi, Ankara, ts. s. 17.
114 Lebid b. Rebia ve Tevhide Çağıran Şiiri
Ka’be’nin duvarlarına asılması, zihinlere asılması, ezberlenip, gerektiğinde ezbere
okunması demekti.9

Araplar genelde önemli sözleşmeleri, barış antlaşmalarını, önemli taahhütlerini
yazıya geçirip Ka’be’ye asarlardı. Bu konuda pek çok rivayet tespit edilmiş
ve tevatür derecesine ulaşan haberlerle kaydedilmiştir ki, onlar bu şekilde derece
alan şiirlerini yazıya geçirip, Ka’be’ye asarlardı. Bu da bir nevi yayın sayılırdı ve
o şiirin halka mal olmasına yol açardı.10
Bu şekilde şiirleri derece girip, Mualleka adını alan şairler tam olarak tespit
edilemese de üzerinde büyük bir ittifak bulunan şairler sekiz tanedir. Bu şairler,
Ebû Zeyd el-Kuraşî (yaklaşık 1000 yılları) tarafından yapılan tespite göre,
şunlardır: 1- İmru’u’l-Kays el-Kindî, 2- Züheyr b. Ebî Sülmâ el-Müzenî, 3- en-
Nâbiga ez-Zübyanî, 4- el-A’şâ el-Kaysi, 5- Lebîd b. Rabîa el-Âmirî, 6- Amr b.
Kelsûm et-Tağlibî, 7- Tarafa b. El-Abd el-Bekrî, 8- Antara el-Absî’dir. Kimileri
bunlara ilaveten 9- el-Hâris b. Hillize el-Bekrî ve 10- Abîd b. el-Abras el-Esedî’yi
de ilave ederler.11
Kur’ân’da cahiliye şiirine kimi işaretler olduğu da söylenebilir: Biz nerede
bir resul göndermişsek onu mutlaka kavminin lisanı ile göndermişiz ki onlara ilahi mesajı
açıklayabilsin.12 Kur’ân’da kullanılan bütün söz türleri Arapların öteden beri kullandıkları
üsluplardır. Öte yandan Emevîler ve Abbasiler döneminde yaşamış
büyük şairlerin divanlarında cahiliye şairlerinin şiirlerine, isimlerine ve hususiyetlerine
değinildiğine rastlanmaktadır.13
Şair, şiir, hitabe ve sözün güzeline gösterilen bu büyük ilgi doğal bir süreç
içinde onun saflaşmasını ve gelişmesini sağlamıştır. Her yıl gerçekleşen hac ve
orada kurulan Ukâz, Mecenne, Zu’l-Mecâz gibi panayırlar, yapılan yarışmalar ve
derece alanlara verilen ödüller bu konuda Arapça için köklü, geniş birer katkı
olmuştur.
9 Ferrûh, age, I, 74-75; Furat, age, I, 65.
10 Bkz. Esed, Nasıruddin; Mesâdiru’ş-Şi’ri’l-Câhilî ve Kıymetuhâ’t-Târihiyye, Kahire 1956, s. 134 vdd., özellikle 169-
172. sayfalar.
11 Bkz. Kuraşî, Ebû Zeyd b. Ebi’l-Hattab, Cemheretu Eş’âri’l-Arab (Mısır 1308: Ofset baskı: Beyrut 1963), s. 45; İbn
Reşîk, el-Umde, I, 49, 78; Mucemu’l-Udebâ, I, 335; Furat, age, I, 74, 77, 80, 81.
12 4/Nisa 14.
13 Bkz. Ferrûh, age, I, 86-87.
Dr. Mehmet Yolcu 115
Kur’ân, onların bu inanç, düşünce, ibadet ve diğer alışkanlıklarıyla boyuna
savaşmıştır. Melekleri Allah’ın kızları, putlarını Allah’a yaklaştıran kutsal
varlıklar olarak görmelerinin hiçbir aslı ve dayanağı bulunmadığını defalarca
yüzlerine vurmuştur. Onlar ise Kur’ân’ın bu apaçık meydan okuyuşlarına karşı
ipe sapa gelmez iddialar, inatlaşmalar ve yorumlarla direnmeye çalışmışlardır.14
Bununla beraber cahiliye döneminde yetişen herkes mutlak manada müşrik
değildi ve paganlık kültürüne rağmen tevhit ve haniflik yolunu bulmaya çalışan
ve bunun çaba sarf eden insanlar da bir çevre oluşturmuşlardı. Onlardan biri
hakkında Resûlullah (sas) buyurur ki:
أصْدَقُ كَلِمَةٍ قَالَهَا الشَّاعِرُ كَلِمَةُ لَبِيدٍ
“Bir şairin söyleyebileceği en doğru söz Lebîd’in sözüdür.”
Yani, hiçbir şairin ağzından bundan daha doğru bir söz çıkmamıştır.15
Bu kutlu söz kimin sözünü takdir etmekte, hangi sözü tebcil etmektedir?
Malumdur ki, bu sözün hedefinde dünyanın her tür ahvalini gördükten
sonra Müslümanlıkta karar kılan ve orada huzura kavuşan hem cahiliye hem
İslam şairi sayılmış duyarlı bir yürek sahibi sahâbî Lebîd b. Rabîa vardır. Biz de
bu makalede onun meşhur beyti üzerinde yoğunlaşarak taşıdığı zengin anlamları
üzerinde duracağız.
Öncelikle Lebîd’in bu beytinde dile gelen eğilimin genel geçer bir düşünce
mi yoksa sadece burada öylesine görünen öncesi ve sonrası olmayan bir parıltı
mı olduğunu tespit etmemiz uygun olacaktır.
Herhalde şirkin en fazla öne çıkacağı yer şairler jürisi önünde değerlendirilip
ödüllendirilen Muallaka’sı olabilirdi. Yapılan incelemelerden anlaşılmıştır ki,
91 beyitlik kâmil Muallakası şirkten herhangi bir unsur veya mana taşımaz. Aksine
tevhide işaret sayılabilecek birkaç beyitten biri şudur:
فاقنَعْ بِمَا قَسَمَ المَلِيكُ ٬ فإنّما
قَسَمَ الخَلاَئِقَ بَيْنَنا عَلاّمُهَا
14 Bkz. 2/Bakara 23-24; 16/Nahl 100-108.
15 İbn Abdilber [Ebû Ömer Yusuf b. Abdullah en-Nemerî (463/1071)], el-İstîâb fî Ma’rifeti’l-Ashâb (e-shamela
yayını), I, 414.
116 Lebid b. Rebia ve Tevhide Çağıran Şiiri
Melîk’in verdiğine kanaat et, çünkü
İnsanları aramızda bölüştüren onları iyi bilendir.16
Hz. Ömer, Lebîd’in tevhidi vurgulayan kasidesinin özellikle rivayet edilmesini
ve onun kayıtlara girerek kaybolmasının önlenmesini arzu eder ve bunu
çokça etrafındakilere söyler, emrederdi:
إنَّ تَقْوَى رَبِّنَا خَيْرُ نَفْلِ ... وَبِإذْنِ اللهِ رَيْثِى وَاْلعَجَلِ
... اَحْمَدُ اللهَ فَلاَ نِدَّ لَهُ ... بِيَدَيْهِ اْلخَيْرُ مَا شَاءَ فَعَلِ
Şüphesiz Rabbimizin verdiği takva en büyük armağandır
Gecikme de erken gelme de şüphesiz Allah’ın izniyledir.
Allah’a hamd ederim, Onun asla dengi olamaz
Hayır onun ellerindedir; dilediğini yapar.17
b. İslam Dini ve Şairlik
Şiir, İslam’ın ilk geldiği sırada bir süre duraklamıştır. Genelde tüm Müslümanlar
önceliği Kur’ân ve İslam ilkelerine vermişlerdir. Bununla beraber hem
Resûlullah hem de diğer büyük sahabeden pek çok kişi şiirle ilgisini kesmemiştir.
Hulefâ-i Râşidîn dahil, birçok ilim irfan sahibi sahabe şiir inşat etmiş, okumuş,
dinlemiş, onu kimi yerde bir silah olarak da kullanmıştır. Özellikle saldırı, hiciv,
diline dolama söz konusu olduğunda Resûlullah da şairleri yüreklendirmiş, sağlıklı
bilgi vererek bu tür saldırılara karşılık vermelerini tasvip etmiştir. Kendileri
şiiri çok beğenir, onu takdir eder, söyleyenleri ödüllendirir ve: Şiir, Arapların Divanıdır
[sicilidir] buyururdu.18
Şairler için ne kadar güzel temenniler taşısak da, onlardan kendimiz için
yaraya derman olmalarını istesek de, şairler, çoğun, sınır tanımazlar. Her vadide at
koşturmak,19 sözün her türüne merak sarmak, bilip bilmedikleri konulara fütursuzca
dalmak, överken de yererken de herhangi bir hudut tanımamak, kendileri-
16 Muallaka’sının 81. beyti. Bkz. Kuraşî, Cemhere, s. 37.
17 Ebû Nu’aym, Ahmed b. Abdullah el-Isbahânî (v.430); el-Hilyetu’l-Evliyâ ve Tabakâtu’l-Asfiyâ (4. Baskı, Dâru’l-
Kitâbi’l-Arabî, Beyrut 1405), III, 369; el-Müberred, el-Kâmil fî’l-Lugati ve’l-Edeb [e-shamela yayını], I, 299.
18 Ebû Zeyd el-Kuraşî, Cemheretu Eş’ari’l-Arab adlı eserinde bununla ilgili pek çok rivayete yer vermekte ve
birçok malumata kaynaklık etmektedir. Bkz. s. 7-9.
19 Bkz. 26/Şuarâ’ 225.
Dr. Mehmet Yolcu 117
ni kaptırdıklarında meydanda doludizgin at koşturmak onların vazgeçilemez
nitelikleri arasında addedilmiştir. Onun için genelde şeytanlar, azgınlar, sapıklar,
kendilerinde olmayan vasıflarla nitelenmekten hoşlananlar onların peşinde giderler.
Özellikle onlar şairlerin sözlerini, şiirlerini, hikâye ve anekdotlarını anlatmaktan/
dinlemekten hoşlanırlar.
Bu bağlamda olmak kaydıyla Aziz Kur’ân şu tanımlamayı yapar: Şairlere
gelince onlara yoldan çıkmış olanlar tabi olurlar.20 Kutlu Mesajın onların geneline
yönelik tanımlamanın üçüncüsü ise, Onlar, söylemekte bir sakınca görmezler; yapmadıklarını,
21 şeklinde verilmektedir.
Bunca olumsuz tanımlamanın ilahi adalette elbet bir müstesnası olacaktır.
Bu müstesna, söz konusu vasıf ve yargıların bundan sonra zikredileceklere bir
zararlarının olmayacağını dile getirecektir: Ancak iman edenler, sâlih amel işleyenler,
Yüce Allah’ı her fırsatta anmaya özen gösterenler ve herhangi bir açıdan zulme uğradıktan
sonra karşılık vermeye çalışanlar müstesna.22
Öz olarak ifade etmek gerekirse denebilir ki: Bu inanmış şairler olumsuz
sıfatlarla tanımlanan şairler gibi değildir. Onlar haksız yere kimseyi yermezler;
hiçbir özellik ve faziletleri yokken kimseyi hak etmedikleri halde övmezler.
Yapmadıklarını söylemek onların en çok uzak durduğu davranışlardandır. Onlar
da iyice anlamış ve kavramışlardır ki: Her alanda söz söylemek, herkese laf yetiştirmeye
kalkmak ister istemez kişiyi çileden çıkaracaktır. Bu duruş onu yolundan
alıkoyacak ve eninde sonunda çığırdan çıkmasına yol açacaktır.
Şairleri de şiirlerini de, belki bu yüzden, belirlenmiş bir kalıba dökmek,
belli bir yöne yönlendirmek, ellerini kollarını, daha doğru bir ifadeyle ağızlarını,
dillerini zincire vurmak mümkün değildir. Şiir, halkın vicdanı, milletin sesidir.
Şartlar ne olursa olsun, hissiyatı kontrol etmek mümkün değildir. İnsanların ortak
duygularını, düşünce ve arzularını en derin biçimde şairler tasvir eder. Hitabede,
şiir ve beyanda insanı saran bir kuvvet vardır. Kimi sözler insanı kasar,
etkisi altına alıp duygulandırır. Bazen şiir de böyle tesir bırakır insanın üzerinde.
Resûlullah buyurur ki:
20 26/Şuarâ’ 224.
21 26/Şuarâ’ 226.
22 26/Şuarâ’ 227.
118 Lebid b. Rebia ve Tevhide Çağıran Şiiri
إنََّ مِنَ الشِّعرِ لَحِكْمَة ٬ وَإنَّ مِنَ اْلبَيَانِ لَسِحْراً.
İnne mine’ş-Şi’ri le-Hikmeten
Ve inne mine’l-Beyâni le-Sihran.
Şiirin içinde bazen mutlak hikmet yer alır
Etkili konuşmanın içinde kesin büyüleyen bir güç vardır.23
c. Şair Lebîd (Kimliği)
Yaman bir süvari, cömert bir insan olan şairimiz Ebû Akîl Lebîd b. Rabîa
el-Âmirî’dir. Sözlükte “aslan yelesi” manasına gelen “Lebîd” kavramı bu dönemde
çokça rastlanan isimlerdir.24 Şiiri alabildiğine doğaldır; harika biçimde
uyumlu, ahenkli ve güzeldir. Bu açıdan en büyük şairlerden sayılmıştır. En fazla
takdir gören şiiri ise anne bir kardeşinin can yakıcı biçimde ölmesi üzerine söylediği
mersiyedir.25
Soyu Benî Âmir, Benî Ca’fer ve Benî Kilâb’a dayanmaktadır. Doğum tarihi
kesin olarak bilinmemekle beraber yaklaşık olarak miladi 540-545 yıllarında
doğduğu belirtilmektedir.
Babası cömertliği ile ünlenmiş olan Rabîa’dır. Yoksullara, düşkünlere ve
darda kalanlara babalık eden Rabîa bu vasfından dolayı Rebîbu’l-Muktirîn veya
Rabâiatu’l-Muktirîn lakabıyla anılınca tanınırdı. Ne yazık ki, o da, Benî Ca’fer ile
Benî Esed arasında meydana gelen bir kabile savaşı olan Yevmu zî-Alak diye
meşhur olan günde ölüler arasında bulunuyordu. Onun ölümü özellikle mağdur
insanları çok üzmüştür.
23 Şiir, Arapça’da yalan ile yan yana yad edilegelmiştir. Onlar, çoğun, yalan olan sözleri, şiir gibi sözler diye
tanımlarlar. Genelde cemiyet şairlere yalancılar gözüyle bakar. Şâirin bir adı da kâzib yani yalancıdır. Şiir, yalanın
odak noktası veya merkez sayılmıştır. Onun için: “Şiirin en güzeli en yalan olanıdır.” Râgıb, Müfredât,
II, 655; İbn Abdilber, el-İstîâb, I, 414.
24 el-Müberred, el-Kâmil, I, 69; Râgıb (el-Hüseyn b. Muhammed b. Mufaddal), Müfredât: Kur’ân Istılahları Sözlüğü,
çev. Mehmet Yolcu-Abdulbaki Güneş, Çıra Yay. İstanbul 2006-2007, II, 530; “L-b-d” maddesi.
25 İbn Abdilber, el-İstîâb, I, 415. Rivayete göre Erbed’in ölüm nedeni yıldırım çarpmasıdır. Resûlullah ile Peygamberlik
konusunda pazarlık yapan: “Şehirler senin, kırsal kesimler benim olsun veya senden sonra peygamberlik
benim olsun ya da liderlik sende kalsın, senden sonra bana geçsin” diyerek onun canını sıkan ve Sa’d b. Ubâde’nin:
“Bırak da şunun başını indireyim” dediği Âmir b. Tufeyl ile bir olup Resûlullah’ı bu ilk ziyaret esnasında öldürmeyi
planlamıştır. “Eğer dediğimi yapmazsan, sana 2000 süvari ile saldıracağım”, dediğinde Resulullah’ın:
“Allah’ım eğer Âmir’e hidayet vermeyeceksen, bari beni onun şerrinden koru” diye dua ettiği Âmir ile işbirliği yaparak
Peygambere birkaç kere suikast girişiminde bulunmuştur. Neticede geceleyin gelen bir yıldırım her ikisinin
de yanıp kül olarak ölmelerine sebep olmuştur. Bkz. el-Müberred, el-Kâmil, I, 310.
Dr. Mehmet Yolcu 119
Babası daha küçük yaştayken öldürülen Lebîd’e, bundan sonra amcaları
bakmıştır. Bu amcalarının en meşhûru Ebû Berâ’ Âmir b. Mâlik’tir. İlk zamanlarda
iyi bir geçimi olan bu kişi, sonraları kabilenin iki boyu arasında çıkan anlaşmazlık
yüzünden yurdundan sürülmüş ve bir hayli sıkıntı çekmiştir. Onunla
birlikte yaşayan Lebîd de bundan çok etkilenmiştir.
Annesi Benî Abs’ten Tâmir bintu Zunbâ olup Lebîd onun ikinci kocasından
olan oğludur. Bağlı bulunduğu boy, büyükten küçüğe doğru dizildiğinde
Benî Ca’fer > Benî Kilâb > Benî Kays/Hevâzin > Benî Âmir şeklinde bir bağlılık
zinciri ortaya çıkar.
Genç yaşta kabilesinin el-Hîre hükümdarı Ebû Kâbûs Nu’mân b.
Münzir’e (m.580-602) gönderdiği heyette yer almış ve burada hükümdarın dostu
olup kendisinin dayıları olan kabile mensup Ebû Rabî’ b. Ziyâd el-Absî tarafından
yürütülen karalama ve yergileri engellemiş ve hükümdarın huzurunda Ebû
Rabî’i o kadar sıkıştırmış ve yaptığının ayıp olduğunu ifade ettikten sonra onu o
kadar yerden yere vurmuştur ki, bundan etkilenen hükümdarın gözünden düşürmüş
ve onun kanaat ve eğilimini kendi kabilesi lehine değiştirmiştir.26
d. Müslüman Lebîd
Hicri 8. (m.629) yılda Benî Âmir heyeti Medîne gelmiş ve bu heyette Âmir
b. Tufeyl ve Lebîd’in kardeşi Arbed de yer almıştır. Fakat bunların hiçbiri Müslüman
olmamıştır. Çok geçmeden bu her iki önemli kişi de birkaç gün sonra esrarengiz
bir şekilde öl(dürül)müşlerdir.27 Ertesi yıl yine Benî Âmir elçileri geldiğinde
bu sefer içlerinde Lebîd de yer almış ve hepsi beraber Resûlullah (sas) ile
görüşmüş ve Müslüman olmuşlardır.
Hz. Peygamber (sas) Lebîd’i de kalplerini İslam’a ısındırmak amacıyla
zekât verdiği Müellefe-i Kulûb’tan saymıştır. Bundan sonra Lebîd, Bâdiye hayatını
terk ederek hicret etmiş ve Medîne’ye yerleşmiştir.28
26 İbn Kuteybe, Ebû M. Abdullah b. Müslim (276/889), eş-Şi’r ve’ş-Şuarâ (Dâru’s-Sekâfe, Beyrut 1964), I, 52:
Ferrûh, age, I, 231; C. Brockelmann, İA, VII, 28. “Lebîd” maddesi.
27 Rivayete göre kardeşi Arbed’e Yıldırım çarpmış ve bu Lebîd’e çok dokunduğundan bağrı yanık bir halde
onun hakkında bir mersiye yazmıştır. Bu mersiye onun dokunaklı, en güzel şiirlerinden birini oluşturmuştur.
28 İbn Abdilber, el-İstîâb, I, 415.
120 Lebid b. Rebia ve Tevhide Çağıran Şiiri
Hz. Ömer döneminde hicri 14. (m.635) yılda Basra ve Kûfe kurulduğunda
Lebîd, Kûfe’ye geçmiş ve adını Şehrin Dîvânı’na yazdırmıştır. Yıllık maaşı 2000
dirhem kadardır.
Lebîd’in Müslümanlığı baştan itibaren yeterli ilgiyi görmemiştir. Hâlbuki
o, Muallaka Şairi olduğu halde Müslüman olan biricik şairdir. Bu durum eğer
gerçek ise, şimdi bile insanın içini gevretmekte ve acı biçimde incitmektedir. Varlığı
çok fazla önemsenmeyen Lebîd’i İslam tarihçileri de müellefe-i kulûb’tan saymışlardır.
29
e. Kişiliği ve Toplumdaki Yeri
Lebîd, Câhiliyenin ileri gelen saygın şairlerinden biri sayılmıştır. Tüm
râvîlerin ittifakıyla Muallaka yazanlardan biridir. Çünkü bu konuda eser yazanlar
Muallakâti’s-Seb’in yazarları arasında onu da saymışlardır.30
Lebîd, Câhiliyye döneminde toplumuna çok hizmet etmiş şairlerin başında
gelir. Onları takdir eder, savunur, kara günde onların yanında yer alır, dert,
acı ve kederlerini dile getirirdi. Önemli gün ve olaylarına tarih düşer, kahramanlarına
övgüler yağdırır, bütün bunları şiiriyle kayda geçirir, ölümsüzleştirirdi.31
Hem cahiliye hem de İslam döneminde cömert ve saygın bir kişiliği vardı.
“Saba rüzgârı her estiğinde bir deve keseceğim ve onu dost, yoksul ve düşkünlere yedireceğim”
diye söz vermişti.32 Bu ahdine sonuna kadar bağlı kaldı. 90 kere hacca
gitmiş ve orada hacılara büyük ikramlarda bulunmuştur. Bunu günlük hayatında
da devam ettirmiştir.33 Pek çok müellif onun çok dar zamanında ve yoksul kaldığı
durumlarda bile bu sözüne sadık kaldığından bahseder.34 Bu konuda sözü
yerde kalmasın diye kimi dostları ve idarecilerin de kendisine yardımlarda bulunduğu
da gelen rivayetler arasındadır.
29 İbn Abdilber, el-İstîâb, I, 415.
30 Bkz. Ebu Bekir Muhammed b. El-Kâsım el-Enbârî (v.328), Şerhu’l-Kasâidi’s-Seb’i’t-Tivâli’l-Câhiliyyât, Dâru’l-
Meârif, Kâhire, 1963, s. 517-597; ayrıca bkz. Zevzenî; Ebû Abdullah el-Hüseyin b. Ahmed ez-Zevzenî (v.486),
Şerhu’l-Muallakâti’s-Seb’, Dımaşk, 1383/1963.
31 İbn Kuteybe, eş-Şi’ru ve’ş-Şuarâ, I, 53.
32 İbn Kuteybe, eş-Şi’ru ve’ş-Şuarâ, I, 53.
33 Kuraşî, Cemhere, I. 20.
34 Bkz. el-Müberred, el-Kâmil, I, 207; İbn Abdilber, el-İstîâb, I, 415..
Dr. Mehmet Yolcu 121
f. Lebîd’in Vefatı
Şair Lebîd, Hz. Osman’ın halifeliğinin sonlarına doğru hicri 35 veya 38
(m.665-669) yılında Kûfe’de vefat etmiştir.35 Bir başka rivâyete göre, Hz. Osman’ın
halifeliği döneminde [halifenin anne bir kardeşi Velîd b. Ukbe b. Ebî
Muayt’ın Kûfe valiliği yaptığı sırada] son derece yaşlı [140 yaşında] olduğu bir
sırada [bir rivayete göre Muaviye döneminde 157 yaşında] vefat etmiştir.36 Malik
b. Enes (179/795): Lebîd, 140 yıl yaşadığı bana bilgi olarak geldi, demiştir.37 İbn
Sa’d (230/844), ölüm tarihini hicri 40 (m.660-661), İbn Hacer (852/1449) 41, diğer
bazıları 42 yılını vermektedir.38
Muaviye iktidara geçip Kufe’yi ele geçirdiğinde bir Nehîle’de konaklar.
Bu arada Lebîd’i çağıran Muaviye onun maaşını çok görmüş ve: İki, ikidir, bu
buçuk nedir? diye sorunca, Lebîd bozulmuş ve: Dilerim yarın ölürüm de iki de,
buçuk da sana kalır, cevabını verir ve birkaç gün içinde ölür. Hz. Osman döneminde
Kûfe’de Velid b. Ukbe’nin vali olduğu sırada vefat ettiği de söylenmiştir.
Bu görüş daha sağlamdır.39
II. Lebîd’in Şiirliği ve Edebî Kişiliği
Lebîd’in şiiri derinliklidir. İnce manalara işaret eder. Çoğun, hamâse, fahr,
medîh, resâ’ ve vasf gibi konuları merkeze alır. Bedevî hususiyetlere sahip bir
Muallaka’sı vardır.40 Bu Muallaka’sı Nöldeke tarafından Bedevî şâirlerin inşa ettiği
en güzel eserlerden sayılmıştır.41
Şiirinin türü ise, nadiren hicivleri de olsa, çoğun, Kasîd ve Recez’dir.42
Muallaka’sının ilk bölümü olan nesîb bölümünde kadim konaklama yerleri
güzelce betimlenmiştir. Burada aşk temasını ikinci plana itmiştir. Av sahneleri ve
35 Ferrûh, age. 232.
36 İbn Abdilber, el-İstîâb, I, 416; Es-Sicistânî, Kitâbu’l-Muammerîn, 61. fasıl; el-Müberred, el-Kâmil, I, 207.
37 Ebû Nuaym, Ahmed b. Abdullah el-Isbahânî (v.430), Ma’rifetu’s-Sahâbe (thk. Âdil b. Yusuf el-Azâzî, Dâru’l-
Vatan li’n-Neşr, Riyâd 1419/1998), V, 2421.
38 İbn Abdilber, el-İstîâb, I, 416.
39 İbn Abdilber, el-İstîâb, I, 415.
40 Ferrûh, age. I, 232.
41 Brockelmann, Carl; Tarihu’l-Edebi’l-Arabî, Arapçaya çevirenler: Mahmûd Fehmî Hicâzî ve arkadaşları, Mısır
1993, VII, 29.
42 Bkz. Câhız, el-Beyân ve’t-Tebyîn, IV, 84.
122 Lebid b. Rebia ve Tevhide Çağıran Şiiri
işret alemleri ile süren kaside, atalar ve kabile büyüklerinin methi ve kendi cömertliğinin
tasviri ile sona ermiştir. Kâmil bahrinde yazılan kasîdenin 88 beyitlik
kısmı diğer muallakalarla birlikte yer almaktadır. Muallakası’nın ilk beyti şöyledir:
عَفَتِ الدِّيَارُ مَحَلُّها فَمُقَامُها ... بِمنىً تَأَبّدَ غَوْلُها فَرِجَامُهَا
Bu diyarların ihramla girilen bölgeleri de ikamet yerleri de boşaldı;
[Kutsal] Minâ’nın Gavl’i de Ricâm’i de ıssız bir çöle döndü.
Sonlara doğru iyice ahlaki, insani yardımlaşma konularında yoğunlaşan
bu muallaka şu beyitle sona ermektedir:
إذا أَنْتَ لَمْ تَنْفَعْ بِوُدِّكَ أَهْلَهُ ٬ ... وَلَمْ تَنْكِ بِالْبُؤسىَ عَدُوَّكَ ٬ فَابْعَدِ
Eğer sen sevginle onu hak edenlere fayda vermiyor,
Öfkenle düşmanını yıldırmıyorsan, uzak ol benden.43
Muallaka şerhi yapan İbnu’l-Enbârî (1119-1181), Ebû Ca’fer en-Nahhâs
(v.950), ez-Zevzenî ve el-Hatîb et-Tebrizî (1030-1108) tarafından yapılan bütün
şerhlerde Lebîd’in Muallakası da yer almaktadır. Farsça, Orduca, Türkçe, Fransızca,
Almanca, İngilizce, İspanyolca vb. diğer batı ve doğu dillerine çevrilmiş
olan Muallakaların her bir dilde pek çok baskısı mevcuttur.44
Önemli bir Dîvân’ı bulunan Lebîd’in bu yapıtı, çok ciddiye alınmış ve
önemli edipler tarafından şerhleri yazılmıştır. Bunların başında eksik de olsa
zamanımıza kadar gelen Ebû’l-Hasan Ali b. Abdullah et-Tûsî’nin şerhi gelir. Ebû
Ca’fer Muhammed b. Habîb (v.859), Ebû Saîd es-Sükkerî (827-888), Ebû Yusuf
ibnu’s-Sikkît (v.857), Ebû Saîd el-Asmaî (740-828) ve Ebû Amr eş-Şeybânî (v.821)
de onun Dîvân’ına şerh yazanlar arasındadır.
Bir şair ve edip olarak Lebîd hakkında pek çok ilmi çalışma yapılmış ve
bunların bir kısmı şu anda basılmış bulunmaktadır.45 Gün yüzüne çıkan ilk
43 Kuraşî, Cemhere, I, 48.
44 Bkz. Nahhâs; Ebû Ca’fer en-Nahhâs, Şerhu Kasâidi’t-Tis’i’l-Meşhûra, Bağdat 1973; Fuad Sezgin, GAS [Arapça],
II/1, 74 vd.
45 Bu inceleme çalışmalarının başlıcaları şunlardır: Şefîk Abdurrâzık Ebû Sâde, Eseru’l-İslam fi Şi’ri Lebîd b. Rabîa,
Kahire 1948; Hâmid b. Cebr, Lebîd b. Rabîa ve Şi’ruhû, Kahire 1977; Hasan b. Ca’fer Nuruddîn, Lebîd b. Rabîa elÂmirî:
Hayâtuhû ve Şi’ruhû, Zekeriya Abdurrahman Sıyâm, Şi’ru Lebîd b. Rsbîa Beyne Câhiliyyetihi ve İslâmih,
Kahire 1977; Emel bint Abdullah et-Tuaymî, Lebîd Şairan Muhadramen, Demmâm 1989; Şinkîtî; Ahmed Emîn
eş-Şinkîtî, Şerhu’l-Muallakâti’l-Aşr ve Ahbâru Şuarâihâ, Dâru’l-Kitâbi’l-Arabî, Beyrut, ts.; William J. M. Sloane,
The Poet Labid: His Life, Times and Fragmentary Writings, Leibzig 1877; Abdurrahman Özdemir, Lebîd b. Rabîa elDr.
Mehmet Yolcu 123
Dîvân Yusuf Ziyâ el-Hâlidî’nin çalışmasıdır. Bunun birinci kısmı 1880 yılında
Viyana’da basılmıştır. İkinci kısmı ise, A. Huber ve Brockelman tarafından
1891’de Leiden’de neşredilmiştir. Ayrıca 1962’de İhsan Abbas tarafından et-
Tûsî’nin şerhi ile birlikte basılmış ve bu baskıyı Dâru Sâdır 1966’da Beyrut’ta
yeniden yayınlamıştır.
Lebîd’in inşad ettiği şiirin özelliği, peygamberin gelişinden önce, şâirin
mısralarında sık sık rastlanan dînî bir his ile, câhiliyye devrinin diğer şiirlerinden
ayrılır. Meselâ, Züheyr b. Ebî Sülmâ (530-627), uzun ömrünün tecrübeleri neticesi
olan amelî hikmetleri, şüphesiz dokunaklı bir dil ile, yer yer anlatmasına karşın,
Lebîd, böyle hallerde dâimâ dînî bir edâ takınır. Bu dini duygusunun kaynağı
fıtridir. Çünkü O haniflik dininin izlerini merak etmekte ve bulabildiği kadarını
uygulamaktadır. Onun Hıristiyanlığı kabul etmediği muhakkaktır. Onda, daha
Peygamber gelmeden önce, Allah’a iman heyecanlı bir tarzda ifâde edilmiştir.46
Hz. Âişe (58/678) annemiz onun şiirini ve şairliğini takdir edenlerdendir.
Kimi zaman onu rahmetle yad eder ve şöyle derdi: “Allah Lebîd’e rahmet eylesin, o
ne büyük bir şairdir!”47 Urve b. Zübeyr’in aktardığına göre Hz. Âişe annemiz
Lebîd’in şiirinden 12.000 beyit rivayet etmiştir.48 Bu sayı abartılı görünse de bir
gerçeğe işaret sayılabilir; Âişe annemiz onun şiirini çok beğenir ve yeri geldiğinde
okumaktan çekinmezdi.
Lebîd, şiirde uyum ve hatasızlığa çok önem vermiştir. Hem cahiliye hem
de İslam döneminin en büyük şairi sayılmıştır.49 İmam Şâfiî’nin (150-204) Lebîd
hakkında söylediği söz gerçekten çok önemlidir: “Lebîd, gerçekten büyük bir şairdir.”
Âmirî ve Dîvânı Eski Arap Şiirinin Zirve İsimlerinden Biri, Araştırma Yayınları, 2007; Sezer, İsmail Hakkı, Lebîd b.
Rabîa ve Muallaka’sında Tasvîr, Konya 1995, Tülücü, Süleyman, “Büyük Bir İslam Şairi: Lebîd” Erzurum İlahiyat
Fak. Dergisi, X, 1991; Tülücü, Süleyman, “Lebîd b. Rebâi” maddesi, DİA (Ankara 2003, 27. cilt). Bu arada Arap
Edebiyatı Tarihi üzerinde çalışan müelliflerin de kimi zaman önemli açıklamalar, yorumlar, tashihler yaptığına
da işaret edilmelidir. Ömer Ferrûh, A. Suphi Furat ve Mehmet Fehmi’nin çalışmaları bu bağlamda hatırlanmalıdır.
46 Brockelmann, age. VII, 29
47 Ebû Nuaym, Ma’rifetu’s-Sahâbe, V, 2421.
48 İbn Abdilber, el-İstîâb, I, 416.
49 Kuraşî, Cemhere, I. 19.
124 Lebid b. Rebia ve Tevhide Çağıran Şiiri
Bunun yanında Zu’r-Rumme (v.735) ve Nâbiğâ ez-Zubyânî (ö.604),
Lebîd’i, “Hem kabilesi Hevâzin’in hem Arapların en büyük şairi” saymışlardır.
Lebîd’in bizzat kendisi ise, kendisini İmruu’l-Kays b. Hucr (500-545) ve
Tarafa b. Abd’i (538-564) saydıktan sonra üçüncü sırada görmektedir.50 Bu tanımlama
elbet mutlak ve kesin değildir. Kimi zaman Nâbiga, A’şâ (v.629), Züheyr
veya başkası da öne çıkarılabilir.51 Bu bağlamda Ferezdak (641-733), İmru’u’l-
Kays’i, Cerîr (653-733), Nâbiga’yı, el-Ahtal (v.710), el-A’şâ’yı, İbn Ahmer (v.1404),
Züheyr’i, İbn Mukbil, Tarafa’yı, el-Kümeyt (680-744), Amr b. Külsûm’u, Zû’r-
Rumme, Lebîd’i en büyük şair saymıştır. Bize göre bu konuda söz Ebû
Ubeyd’indir. O, bu şairleri şöyle sıralamıştır:
1. İmru’u’l-Kays,
2. Züheyr,
3. Nâbiga,
4. A’şâ,
5. Lebîd,
6. Amr b. Kelsûm,
7. Tarafa.52
Şairler konusunda önemli bir eser yazan Cumahî ise, Lebîd’i Cahiliye şairlerinin
üçüncü tabakasından saymıştır. Kuraşî ise onu ikinci tabaka arasında
zikretmiştir.53
Müslüman olduktan sonra şâirliğini bir kazanç yolu olarak kullanmamış
olan Lebîd, şiiriyle övünmemiş ve Hassân b. Sâbit (v.674), Abdurrahmân b.
Ravâha ve Ka’b b. Mâlik (v.50/660) gibi şiirini İslâm’a davet yolunda vakfetme
yoluna da girmemiştir. Bu dönemde şiirini Câhiliyye dönemindeki gibi canlı ve
coşkun biçimde beslememiştir.54
Rivayete göre, Hz. Ömer, halifeliği döneminde bir gün ondan bana şiirinden
biraz okur musun diye ricada bulunmuş o ise, bakara suresinden birkaç ayet
50 Kuraşî, Cemhere, I, 11
51 Kuraşî, Cemhere, I, 10, 12, 16, 18.
52 Kuraşî, Cemhere, I. 23.
53 Kuraşî, Cemhere, I. 23.
54 Ferrûh, age. I, 233.
Dr. Mehmet Yolcu 125
okumuş ve sonra şöyle demiştir: “Yüce Allah bana Bakara ve Âl-i İmrân’ı öğrettikten
sonra artık şiir söyleyemem.”55
Hz. Ömer de onun bu hassas duyarlılığını takdir etmiş ve maaşını 500
dirhem arttırmıştır. Daha önceki maaşı ise 2000 dirhemdi.56
Söylenceye göre, Lebîd, Müslüman olduktan sonra tek şiir söylememiş/
okumamıştır.57 İbn Sa’d (230/844), İbn Kuteybe (276/889) ve İbn Hallikân
(1211-1282) gibi kadim dönem müellif ve tarihçilerin kayıtlarına göre, doğru olan
da budur.58 Bizzat kendi ifadesi şöyledir:
إنِّي تَرَكْتُ الشِّعْرَ مُنْذُ قَرَأْتُ اْلقُرْآنَ
Ben şiiri terk ettim; Kur’ân okuduğum günden beri.59
Lebîd, Müslümanlıktan sonra şiirden el etek çekmiştir. Daima Kur’an
okumuş ve onu gündeme taşımıştır. Şair olan kızları da onun gibi davranmışlardır.
Çok nadir de olsa bazen bir iki beyit söylediği de rivayet edilmiştir ama bu
beyitlerin hangileri olduğu tartışmalıdır.60
Bir rivayete göre ise, Lebîd, Müslüman olduktan sonra şu beyitten başkasını
inşad etmemiştir:
مَا عَاتَبَ اْلمَرْءُ اْلكَرِيمُ كَنَفْسِهِ ... وَاْلمَرْءُ يُصْلِحُهُ اْلقَرِينُ الصَّالِحُ
Mâ Âtebe’l-Mer’u’l-Kerîmu ke-Nefsihi;
55 İbn Kuteybe, eş-Şi’ru ve’ş-Şuarâ, I, 52
56 İbn Abdilber, el-İstîâb, I, 414; ayrıca bkz. (Muhammed b. Ali) es-Sabbân, Hâşiyetu’s-Sabbân Alâ Şerhi’l-Uşmûnî
(Kahire, ts), I, 28.
57 C. Brockelmann, bu tespiti kabul etmez ve bu konuda şöyle der: “Dîvân’ının pek çok yerleri Kur’an’dan
mülhem olarak yazılmışa benziyor. Onun Müslüman olduktan sonra şiir yazmadığı rivâyeti tamâmen asılsızdır.
[Bzk. İbn Sa’d, Ebû Abdullah Muhammed b. Sa’d (230/844), et-Tabakâtu’l-Kübrâ, Dâru Sâdır, Beyrut
1388/1968], VI, 21 ve 4. Bu bilgi sonradan sık sık tekrarlanmıştır. (Bkz. İbn Sa’d, age, VII, 29). Ömer Ferruh ve
Oryantalistlerin bakış açılarını önemseyen birtakım çağdaş araştırmacılar da Brockelman’ın bu görüşünü savunanlar
arasında yer alırlar. Bu minval üzerede devam edenlerden biri olan Şevkî Dayf de: Lebîd’in Müslümanlıktan
önceki şiirinin teması, çoğun, fahriye türünden olup araya serpiştirilen garip kelimelerle süslendirilmiş
sert bir üsluba sahiptir. Kendisini, atalarını, ailesini, kabilesini yiğitlik ve cömertliğinden dolayı övdüğünü,
deve, çöl ve çöl hayvanları, av ve içki tasvirleri ile zenginleştirdiği; Müslüman olduktan sonra ise
Kur’ân ve İslam’ın etkisiyle üslubunun yumuşadığını, bundan böyle ölüm, ahiret hazırlığı, takva, amel-i sâlih
ve dünyanın geçici olduğu gibi nasihat ve hikemiyat ağırlıklı bir tema üzerinde yoğunlaştığını ispat etmeye
çalışmaktadır. Bkz. Şevkî Dayf, Tarîhu’l-Edebi’l-Arabî (Asru’l-İslâmî), 12. B. Dâru’l-Meârif, Kahire 1990, II, 91-95.
Muhammed Ali Hamdullah ise, kadim görüşü destekleyenler arasındadır. Bkz. Ebû Abdullah el-Hüseyin b.
Ahmed ez-Zevzenî, Şerhu’l-Muallakâti’s-Seb’, Dımaşk, 1383/1963, s. 201-202.
58 Sabbân, age, I, 28.
59 Kuraşî, Cemhere, I, 22.
60 İbn Kuteybe, eş-Şi’ru ve’ş-Şuarâ, I, 52
126 Lebid b. Rebia ve Tevhide Çağıran Şiiri
Ve’l-Mer’u Yuslihuhu’l-Karînu’s-Sâlihu.
Güzel ahlaklı adam, kimseyi suçlamaz, kendisi kadar;
Kişiyi doğru yola getiren gerçekten iyi dost(u)dur.61
Ebû Ubeyd ise Onun, Müslüman olduktan sonra sadece bir mısra söylediği
bildirir. Bu mısra aşağıdaki beyitte yer alan ilk mısradır:
اَلْحَمْدُ لِلَّهِ إذْ لَْم يَأْتِنِي أَجَلِي ... حَتَّى اكْتَسَيْتُ مِنَ اْلإسْلاَمِ سِرْبَالاً
El-Hamdu li’l-Lâhi iz lem Ye’tinî Ecelî;
Hattâ İkteseytu mine’l-İslâmi Sirbâlen.62
Allah’a hamd olsun ki, ecelimi getirmedi;
Ben İslam’dan bir gömlek giyene kadar.63
Tarih, edebiyat ve edebiyat tarihi ile ilgilenen ve bu konuda söz ve görüş
sahibi olanların çoğu da Lebîd’in Müslüman olduktan sonra şiir söylemediği
kanısındadır.64
Çağının nadir şairlerinden biri olan Lebîd, Müslüman olduktan sonra
uzun yıllar yaşamıştır. Yaşının 150’nin üzerinde olduğu kaydedilmiştir.65 Cömertliğiyle
de ünlenmiş olan Lebîd, ömrünün sonuna kadar yedirmeye, içirmeye,
yardım etmeye devam etmiştir. Rivayete göre 140’dan sonra Müslüman olmuş,
İslam’ı hayatında güzelce yaşatmış, Kur’ân’ın tamamını ezberlemiş ve şiir söylemeyi
terk etmiştir. Zamanın geleneği olarak kendisine büyük hediyeler gönderen
yöneticilere ve eşrafa şiir hediye etmesi gerektiğinde bu iyiliklerinin altında
kalmaz, bir kızına işaret ederek bu hediyeye güzel bir şiirle karşılık vermesini
söylemekle yetinirdi.66 En meşhûr sözlerinden biri onun, Kur’an karşısındaki
duygulu halini ortaya koymaktadır:
اَبْدَلَنِىَ اللهُ بِالشِّعْرِ اْلقُرْانَ
Ebdeleni’l-Lâhu bi’ş-Şi’ri’l-Kur’âne:
Yüce Allah şiir(imi) Kur’ân ile değiştirdi.
61 İbn Kuteybe, eş-Şi’ru ve’ş-Şuarâ, I, 52; İbn Abdilber, el-İstîâb, I, 414.
62 Bkz. Sabbân, age, I, 28. Bu şiir, Kurada b. Nefâse es-Selûlî’ye de nispet edilmiştir.
63 İbn Kuteybe, eş-Şi’ru ve’ş-Şuarâ, I, 52; İbn Abdilber, el-İstîâb, I, 404; .
64 İbn Abdilber, İstîâb, I, 414.
65 İbn Abdilber, age, I, 404.
66 İbn Abdilber, el-İstîâb, I, 415; Kuraşî, Cemhere, s. 20.
Dr. Mehmet Yolcu 127
III. Lebîd’in Tevhidi İşleyen Şiiri
ألاَ كُلُّ شَيْءٍ مَا خَلاَ الله بَاطِلُ ... وكُلُّ نَعِيمٍ لاَ مَحَالَةَ زَائِلُ
Elâ Küllü Şey’in mâ Halâ’l-Lâhe Bâtilu;
Ve Küllü Neîmin lâ Mehâlete Zâilu.67

a. Birinci Mısraın Kelime Tahlilleri
ألاَ [Elâ]: Söze girmek için kullanılan istiftah harflerindendir.68 Zemahşerî
onu mürekkep saysa da, doğrusu mürekkep olmadığıdır. Yani farklı iki işlev
gören iki harfin bir araya gelmesiyle oluşmuş bir edat değil, kuruluşu bu şekildedir.
Öz olarak “elâ”: Kulak ardı etmeyin, gaflette kalmayın, boş işlerle uğraşıp önemli
görevleri ihmal etmeyin, dikkat edin! gibi anlamlara işaret eden bir edattır.
كُلُّ [Küllü]: Bölüm, parça vb şeylerin tamamını gösteren hem müzekker
hem de müennes için kullanılan bir kavram olup Ba’du gibi marife kabul edildiğinden
Arap edebiyatında lâm-ı tarif ile kullanıldığına rastlanmamıştır.
Küllü raculin ve külletü imraatin şeklinde kullanılması da, küllühünne
muntalikun veya muntalikatun biçiminde ifade edilmesi de doğrudur.
Huve’l-âlimu küllü’l-âlimi gibi deyimlerde ise, kişinin aldığı sıfatın hakkını
verdiğini, onun zirvesinde olduğunu, varılabilecek en üst, en büyük hedefe vardığını
göstermektedir. Bu kelimenin kimi zaman mecaz olarak Ba’du anlamında
da kullanıldığına rastlanmaktadır.69 İhata için kullanılan bir isim olup daima
kendisinden sonrakine muzaf olur. El-Küllü veya kâme’l-küllü ifadeleri ise yanlıştır.
70
Türkçe’de “bütün”, “tüm”, “her” gibi kelimelerin taşıdıkları anlamlara
işaret bu kelime nekre bir isme muzaf olduğunda o kelimenin gösterdiği tüm fert-
67 Bahâu’d-Dîn Abdullah b. Akîl (v.769), Şerhu İbn Akîl Alâ Elfiyeti... İbn Mâlik (v.672), Beyrut, ts, I, 15.
68 Râgıb, Müfredât, I, 75.
69 Feyrûzâbâdî; Mecduddîn Muhammed b. Ya’kûb el-Feyrûzâbâdî (817/1414), el-Kâmûsu’l-Muhît (thk. Muhammed
Naim el-Araksûsî, 4. Baskı, Muessesetu’r-Risâle, Beyrut 1415/1994), s. 1361.
70 İbn Fâris; Ebû’l-Huseyn Ahmed (395/1005), Mu’cemu Mekâyîsi’l-Luğa (thk. Abdusselâm Muhammed Hârûn,
Dâru’l-Cîyl, Beyrut 1411/1991),V, 122.
128 Lebid b. Rebia ve Tevhide Çağıran Şiiri
leri kapsar. Küllü insanin: Her insan, bütün/tüm insanlar; küllü nebâtin: Bütün/tüm
bitkiler, her bitki gibi.
Küllü kelimesi marife bir isme muzaf olduğunda ise, o şeyin bütün alt birimlerini,
tüm parçalarını gösterir. Misal olarak şu söze bakalım:
Küllü Rummânin me’kûlün lâ Küllü’r-Rummân:
Bütün narlar yenir; narın bütünü değil!
Birinci cümlede küllü nekre bir isim olan rummân kelimesinin başında bulunduğundan
onun tüm hemcinslerini, yani, ne kadar nar varsa hepsini kuşatan
bir anlama işaret ederken, ikincisinde aynı kelimenin marife şeklinin başında bulunduğundan
bu sefer onun tüm parçalarına (narın tane, kabuk, zarları gibi) işaret
ederken, tüm narları göstermemektedir.71
مَا [Mâ]: Arapça beş tanesi isim, beş tanesi ise harf olmak üzere on mâ
vardır. Bunların her birinin nerede ve nasıl kullanıldığı ilgili eserlerde izah edilmiştir.
72 Burada kullanılan “mâ” zâide’dir.73 Yani olmadığında sözün anlamında
bir kusûr olmaz. Ama gelişi daha güzeldir ve sözün akışına, güzel, akıcı olarak
ve rahatlıkla söylenmesine katkıda bulunmaktadır.
خَلاَ [Halâ]: Hem fiil hem harf olarak kullanılan bu kelime, عَدَا Adâ kelimesi
gibidir. Cumhura göre, önünde mâ edatı bulunduğu zaman kendinden sonra
gelen ismi cer etmez.74 Eğer önünde mâ varsa o zaman hafr-i cer kabul edilir ve
kendisinden sonra gelen ismi cer eder.
Bu edat istisnâ harfi olarak da kullanılır.75
Üçüncü ihtimal ise, kendisinden sonraki ismi nasb etmesidir. Bu durumda
halâ, fâili zorunlu olarak gizli kalmış bir fiil sayılır ve müstesnâ olan kelime onun
mef’ûlü kabul edildiğinden mansûp okunur. Bu fiil, baş başa kalma, biriyle yalnız
kalma, kimsenin olmadığı yerde buluşma, bir kişiyi boş yerde bırakma, terk etme,
sahipsiz bırakma manalarına gelir.76
71 Bkz. Râgıb, Müfredât, II, 494-495.
72 Geniş bilgi için bkz. Râgıb, Müfredât, II, 642-646.
73 Bkz. Muhammed el-Antâkî, el-Minhâc fî Kavâidi’l-İ’râb, Tebliğ Yay. İstanbul 1985, s. 244.
74 El-Cüramî bu konuda Cumhura muhalefet etmiştir.
75 Feyrûzâbâdî, age, s. 1653.
76 Râgıb, Müfredât, II, 407.
Dr. Mehmet Yolcu 129
الله [Allâh]: Allah kavramının aslı ilâhtır, baştaki hemze kaldırılmış, başına
elif-lâm getirilmiş ve böylece kelime Yüce Yaratıcı’nın adına tahsis edilmiştir. İsmin
Yüce Allah’a mahsus oluşundan dolayı Yüce Allah buyurur: Onun (zatında
sıfatında) bir adaşını biliyor musun?77
Bu özel forma girmemiş olan ilâh lafzı ise, her tür mabut için kullanılan
bir isimdir. Lât kavramı da böyledir. Araplar, Güneşi de ilahe/tanrıça diye adlandırmışlardır;
çünkü: Onu da kendileri için mabut saymışlardır.
Elehe fulânun ye’luhu el-âlihete deyimi kişinin tanrılara kulluk ettiğini ifade
eder. Teellehe/ilâh edindi de bu manaya gelir, denmiştir. Buna göre ilâh, mabudun
kendisi olmaktadır.
Allah lafzının şaşkınlık anlamına gelen eliheden geldiği de söylenmiştir.
Buna göre insan Allah’ın sıfatlarını düşündüğünde hayretler içinde kalmakta,
doğru bildiği şeyler yanlış, yanlış bildiği şeyler doğru çıkabildiğinden şaşırıp
kalmaktadır. Yüce Allah’ın kendisi ve sıfatları hakkında çok derinlere dalmak,
onun isimlerinde akıl veya mantık kıstaslarını kullanmak pek mümkün olmaz.
Kimi zaman bu yol insanı daha derin çıkmazlara, aşılması zor güçlüklere düşürür.
Anlayacağım, idrak edeceğim, bilinçli kabul edeceğim, muhkem biçimde
iman edeceğim derken, basit akıllara bile maskara olur. Aklıselim sahiplerinin bu
konuda tutumu dur denilen yerde durmaktır. Belki de bu nedenle Resûlullah bir
hadiste şöyle buyurmuştur:
تَفَكَّرُوا فِي آلاَءِ اللهِ وَلاَ تَفَكَّرُوا فِي اللهِ
Allah’ın nimetlerini düşününüz fakat Allah’ın kendisini düşünmeyiniz.78
Bu konuda görüş ileri sürenlerden bazıları ise şöyle bir yoruma kanaat
ederler:
77 19/Meryem 65
78 Ebû Nu’aym (v.430), el-Hilye’de İbn-i Abbâs’tan Allah’ın yarattıklarını düşününüz ama Allah’ın kendisini düşünmeyiniz
şeklinde rivayet etmiştir. İbnu Ebî Şeybe de Kitâbu’l-Arş’ta (s. 59) İbn-i Abbâs’tan Rasul’un sözü olarak
her şeyi düşününüz ama Allah’ı düşünmeyiniz ifadesiyle rivayet etmiştir. Bu anlama gelen birçok hadis vardır.
Aclûnî der ki: “Bu rivayetin senetleri zayıftır yalnız pek çok yoldan rivayet edildiğinden bunların toplamı onu
kuvvetli kılmaktadır; manası da doğrudur.” Bkz. Aclûnî, İsmail b. Muhammed, Keşfu’l-Hafâ’ (3. B. Dâru İhyâi
Turâsi’l-Arabî, Beyrut 1351), I, 311; İbnu’l-Esîr (Ebû’s-Saâdât el-Mübarek b. Muhammed el-Cezerî), en-Nihâye
fî Garîbi’l-Hadîs, (thk. Tâhir Ahmed er-Râzî-Mahmûd Muhammed et-Tenâhî, el-Mektebetu’l-İlmiyye, Beyrut
1399/1979), I, 63. Ayrıca bkz. Râgıb, Müfredât, I, 73.
130 Lebid b. Rebia ve Tevhide Çağıran Şiiri
Allah lafzının aslı vilâhtır. Baştaki “vâv” harfi “hemze”ye dönüşmüştür. Allah’ın
bu şekilde adlandırılması her varlığın ona doğru yönelmiş olmasındandır.
Bu, cansız varlıklar ve hayvanlar da olduğu gibi, ya sadece teshir ile olmaktadır
ya da, bazı insanlarda olduğu gibi, hem teshir hem de irade ile beraber gerçekleşmektedir.
79 Bu açıdan bazı bilgeler şöyle derler:
Allah bütün varlıkların sevgilisidir.
Bu sözün doğruluğuna Yüce Allah’ın şu sözü de işaret etmektedir:
Her şey Onu hamd ile tesbih etmektedir, fakat siz onların tesbihlerini anlayamazsınız.
80
Bir başka görüşe göre, Allah ismi lâhe yelûhu leyâhen kökünden gelmektedir
ki, anlamı perde arkasında kalmak veya gizlenmektir. Bu görüşü savunanların
kanaatleri Yüce Allah’ın şu sözüne dayanmaktadır:
Gözler onu algılayamaz fakat o gözleri algılar.81 O zâhirdir ve bâtındır.82
Bu ayette işaret edilen bâtın söz konusu edilen anlama işaret etmektedir.
اِلَه İlâh kelimesinin hakkı çoğul yapılmamasıdır, çünkü: Ondan başka mabut
yoktur; fakat, Araplar kendi eski inanç sistemlerinde pek çok mabuda yer
verdiklerinden bu ismi de çoğul yapmışlar ve âliheh/ilahlar demişlerdir.83 Yüce
Allah bu bağlamda şöyle buyurur:
Onların bizden başka kendilerini koruyan ilâhları mı var.84 Seni de ilâhlarını da
terk ediyor.85
Bir kıraatte bu ayetteki âliheteke kelimesi ilâheteke şeklinde okunmuştur ki,
bu durumda ibadeteke/sana kulluk etmeyi bırakıyor anlamına gelir. Vellâhi ente ifadesi
li-llâhi yani, Allah için, manasına gelir. Malum olduğu üzere bu ifadede iki lâmından
biri kaldırılmıştır.86
79 Râgıb, Müfredât, I, 73.
80 17/İsra 44.
81 6/En’am 103
82 57/Hadid 3.
83 Râgıb, Müfredât, I, 74.
84 21/Enbiya 43
85 7/A’râf 127.
86 Râgıb, Müfredât, I, 73.
Dr. Mehmet Yolcu 131
Özcesi: Allah, âlemlerin yaratıcısı, her şeyin dayanağı ve sığınağı Yüce
İlâh’ın en özel ismidir. Onun dışında hiçbir varlık için kullanılamaz. Kavramın
kökü hakkında kimi yorumlar yapılsa da, çok sağlıklı bir tespite ulaşılamamaktadır.
Doğrusu özel isim olduğu ve sadece kâinatı yaratan ve düzene koyan varlığı
gösterdiğidir. Gott, God, Dieu, Deity, the Creator, Tanrı, Hudâ kelimeleri ile
eşdeğer tutulsa da, mutlak anlamda onun yerini tutacak kelime tespit edilememiştir.
Ancak Arapça dışında kalan her dilde mecazi anlamda Onun yerine bu
türden farklı kelimeler kullanılmaktadır.
بَاطِلُ [Bâtıl]: Bu kavram, “hak” kavramının zıddıdır ve manası incelendiğinde
herhangi bir sabit ilkesi olmayan her şeyin batıl olduğu anlaşılmaktadır.
Dünyevi ya da uhrevi herhangi bir faydayı gözetmeksizin hareket edene بَطَّالٌ
battâl adı verilir. Kanını boş yere heder edene بَطَال betal, boş boşuna öldürüldüğü
halde kanı yerde kalan ve diyeti de alınmayan kişiye de بَطَالَ دَمُهُ denir. İptal etmek
de bu köktendir ve sözü, anlaşmayı, kanunu, kararı bozma, yürürlükten
kaldırma manasına gelir.87
Bu beyitte kullanılan “bâtıl” kavramı, zâil ve fâit anlamındadır ki, çok az
bir süre kalabilen, varlığı ve ayakta kalışı sınırlandırılmış olan geçici veya eriyip
giden, fani manasına gelir. Yaptıklarının herhangi bir hakikati bulunmayan şeytana
da bâtıl adı verilmiştir. Bunun yanında, hiçbir gerçek dayanağı veya herhangi
bir doğru aslı bulunmayan her şey için de bâtıl kavramı kullanılır.88 Yani Allah’ın
dışında kalan her şey, yok olabilir, yokluğa, yıkıma uğrayabilir. Şairin kullandığı
bâtıl kavramı, batale’ş-Şey’u batalen, butulen, butûlen ve butlânen deyiminden
alınmıştır. Bu da bir şeyin zayi olup gitmesi, çözülmesi, çürümesi, yürürlükten
kaldırılması anlamına gelir.
b. Birinci Mısraın Anlamı
Bu cümle, es-Seyrâfî’nin kesin biçimde savunduğu gibi, bir hâl cümlesi
olabilir. O zaman şu anlamı ifade eder:
87 Cevherî, es-Sıhâh, I, 46; Râgıb, Müfredât, I, 146-147.
88 İbn Fâris, age, I, 258.
132 Lebid b. Rebia ve Tevhide Çağıran Şiiri
“Dikkat edin! Varlığı, Allah’tan boş/Allahsız olan her şey batıldır.” Varlığını,
durumunu, halini Allah’a dayandırmayan her şey, boştur, anlamsızdır, fanidir.
Hiçbir şeye dayanamaz. Varlığını sürdüremez. Eriyip kaybolur, mahvolur geçer gider.
Cümle zarf olduğundan mansûp kabul edildiğinde ise, şu anlama gelir:
“Dikkat edin! Her şey, Allah’tan boş olduğu zaman batıl olur.” Her şey
varlığı, anlamı ve değerini Allah’la birlikte olmaya borçludur. Ona dayanmadığında,
ondan boş bulunduğunda, ondan koptuğunda, ondan kopup gittiğinde batıl olur: Yok
olmaya, zayi olup gitmeye mahkûm olur.
İbn Hacer (852/1449), bu kasidede yer alan bir beyti refere ederek açıkladığımız
beytin, Lebîd’in Müslüman oluşundan sonra söylediğini savunur.89 İbn
Hacer tarafından referans olarak kullanılan beyit şudur:
وَكُلُّ امْرِىءٍ يَوْماً سَيَعْلَمُ سَعْيَهُ ... إذَا كُشِفَتْ عِنْدَ اْلإِلَهِ اْلمَحَاصِلُ
Bir gün herkes ne yaptığını öğrenecektir
Allah’ın huzurunda mahsuller açıldığında.90
Herhalde İbn Hacer, bu beyitte yer alan ahret inancı temasına atfen, cahiliye
hayatında ahret inancı yoktu. Mademki burada insanların amellerinin bir
gün görüleceği ve Allah’ın huzuruna getirileceğinden söz edilmektedir. O zaman
bu Müslüman inancıdır. Öyleyse, Lebîd de Müslüman olduktan sonra bunu söylemiştir,
demeye getirmektedir.
İbn Hacer der ki: Bu beytin Karada b. Nefâse es-Selûlî’ye ait olduğunu da söylenmiştir.
Bana göre bu görüş daha sağlamdır. Bu konuyu ilerde açıklayacağız.91
İbn Hacer’den önce İbn Kuteybe de bu beyti İslam olduktan sonra söylendiğine
delil saymıştır. Çünkü ona göre bu söz: “Göğüslerdeki dışarı çıkarılıp tahsil
edildiği zaman” [100/Âdiyat 10] ayetine benzemektedir. Ya da Lebîd, cahiliye
döneminde de Diriliş ve Hesaba inanmaktaydı. Bu beytin menhûl olması da
mümkündür.92
89 İbn Abdilber, el-İstîâb, I, 414.
90 İbn Abdilber, el-İstîâb, I, 404, 414.
91 İbn Abdilber, el-İstîâb, I, 415.
92 İbn Kuteybe, eş-Şi’ru ve’ş-Şuarâ, I, 54.
Dr. Mehmet Yolcu 133
Ne var ki, Lebîd ve çağdaşı birçok tefekkür, züht ve haniflik eğilimi olan
kişi ahrete atıflar yapmıştır. Dünyanın faniliğini ahretin bakiliğini çok zevat hitabe
ve şiirinde dile getirmiştir. Eğer Müslüman olduktan sonra söylenseydi, bu
kadar önem kazanmaz ve Peygamberin dikkatini bu derece çekmezdi.
c. İkinci Mısraın Kelime Tahlilleri
نَعِيم [Neîm]: Bu kavram ni’met ve nu’mâ gibidir; insanın faydasını gördüğü,
güzel, hoş, yararlı, sevindirici her çeşit yiyecek, giyecek, barınma ve süste kullanılabilecek
her varlık için kullanılır.93 Her çeşit bolluk, refah, rahatlık ve iyi hayat
şartları anlamına da gelir. Özellikle Yüce Allah’ın insana verdiği mutluluk/
saadet, huzur ve maddî-manevî iyilik, ihsan, lütuf, mal, mülk, makam türünden
değerlerin tamamı için kullanıldığına da rastlanmaktadır.94 Asıl manası
ise, “el” demektir.95 Eli, ayağı olmak bu açıdan büyük bir nimet sayılmıştır.
Nimetin azına da çoğuna da nimet denir. Nimet özellikle insan ve onun
gibi varlıklara yapılan iyilik manasına gelir. Sözgelimi, bir koyuna, at veya kediye
yapılan iyilik nimet kavramıyla ifade edilemez.96
Şair kullandığı نَعِيم naîm kavramı ise özellikle bol miktardaki nimet manasına
gelir. Öyle sıradan küçük iyilikler naîmden sayılmaz. Mesela naim kavramını
karşılayabilecek en büyük nimet Hidayete ermektir, cennettir, Allah’ın rızasını
kazanmaktır. Ebedi saadete kavuşmak da naim için iyi bir misal sayılabilir.97
لاَ مَحَالَةَ [Lâ Mehâlete]: Lâ ayrı, mehâlete ayrıdır. Lâ en-Nâfiyetu li’l-Cins diye
tanımlanan bu lâ, isim cümlesinin başına gelir ve birinci öğesi olan mubtedâyı
kendi ismi haline getirip fetha üzere mebnî kılar; ikinci öğesini oluşturan haberi de
kendi haberi olarak merfu yapar.
Mehâlenin kökünü Feyrûzâbâdî (817/1414), havele maddesine dayandırmıştır.
Verdiği anlamları: Kuvvet, tasarruf gücü, maharet, güzelce bakmak üzerinde
yoğunlaşmaktadır.98
93 Feyrûzâbâdî, Kamûs, s. 1500.
94 İbn Faris, Mucem, V, 446.
95 Cevherî, es-Sıhâh, II, 219.
96 Râgıb, Müfredât, II, 721-722.
97 Râgıb, Müfredât, II, 722.
98 Feyrûzâbâdî, Kamûs, s. 1278.
134 Lebid b. Rebia ve Tevhide Çağıran Şiiri
İbnu Faris (395/1005) ise, iki anlam için kullanıldığını bildirir: Birisi, hayırsızlık,
diğeri, gayret ve çalışmadır. Onun için yokluk, kıtlık, verimsizlik, hile,
desise, çare anlamına da alınan mahl kelimesinden türetildiği söylenmiştir.99
Kelimenin kök manalarından biri de bir şeyin değişime uğrayarak başkasından
ayrılmasıdır. Hem değişmeye hem de ayrılmaya işaret etmek için bu kelime
kullanılabilmektedir. Elbette ki burada sözü edilen değişme ve ayrılma özde de
olabilir, sözde de. Hem içte hem de dışta meydana gelmesi de mümkündür.100
Develerin su içebilmeleri için kazılmış büyük kuyulara da mehâle adı verilmektedir.
Omurga esneyebilmesi için omurlar arasında kalan boşluk, açıklık
da bu ismi almıştır. Söz arasında kullanıldığında manası: “kaçacak yer yok, sığınılacak
bir çukur yok, hiçbir şekilde kıpırdanabilecek bir boşluk yok, tamamen
kıskıvrak yakalandın” demektir.101
Şiirdeki anlamı: Gereklidir, lazımdır, önüne geçilemez, imkânı yok, kaçınılmaz
olarak ve çaresiz anlamlarına gelir.
زَائِلُ [Zâilu]: Arapça’da her canlı, her hareket eden için zâile adı verilmiştir.
Zevâil ise, özellikle av, kadınlar ve yıldızlar için söylenmiştir. Asıl manası bir süre
durduktan sonra harekete geçip gözden kaybolan, bir süre tadına bakıldıktan
sonra insanın elinden alınan, bir süre sayesinde kalınıp kişiyi yüzüstü bırakan
her şey veya bu manaya gelen iş ve hareket zeval ile ilişkilendirilmiştir. Güneşin
zevalinde bu mana çok açık olarak tasavvur edilebilmektedir.102 Zevâl, yürürken
çok hareket edip az mesafe alan adama denir.103 Yerinde durmayan, sürekli hareket
eden, çekip giden her şey için zâil kavramı kullanılır. Onun için bir şekilde
sona eren, giderek yok olan, bitip tükenen, batıp giden şeyler için zevâl sıfatı verilmiştir.
104
99 İbn Fâris, age, V, 302.
100 Râgıb, Müfredât, I, 356-357.
101 Cevheri, es-Sıhâh, II, 261.
102 Râgıb, Müfredât, I, 546-547.
103 Feyrûzâbâdî, Kamûs, 1306-1307.
104 İbn Fâris, age, III, 38.
Dr. Mehmet Yolcu 135
d. İkinci Mısraın Anlamı
“Her nimet de çaresiz tükenmek zorundadır. Hiçbir nimet sonsuz değildir.
Sonsuza kadar devam edecek nimet yoktur.” Ne kadar büyük, ne derece mükemmel
olursa olsun her nimet, fenâlık ve sınırlılık hadleri içindedir. İnsana sonuna kadar
eşlik edecek nimet yoktur. Bir gün ya nimet insanı terk edip gidecek, ya harcanıp tükenecek
ya da insan onu terk edip varacağı mekana doğru yola koyulacaktır.
Şiirin bu mısraı, ilk inşad edildiğinde bile itiraza maruz kalmıştır. Söylenceye
göre, Lebîd, bu şiirini Kureyş’in Meclisinde okuduğunda orada bulunan
Osman b. Maz’ûn ona tepki göstermiş ve onu yalan-yanlış tasvir etmekle itham
etmiştir. Zira Cennet de bir nimettir ve hiç de zâil/fânî, geçici, bitip tükenecek bir
şey değildir.105
Bu itirazın temeli, açıkça görüldüğü gibi, şâirin sözünü umûmî manada
almaya dayanıyor. Kimilerine göre, bu beyte karşı yapılan bu tür itirazlar yersizdir.
Çünkü sözün bağlamı bu değildir. Söz, dünya nimetleri, onların kısa sürece
geçip gitmeleri ve bu nedenle dünyalıklara gönül bağlamanın doğru olmayacağı
merkezinde yoğunlaşmaktadır. Şâir, muhataplarının dünyasından söz etmekte
ve onların zihinlerinde, gönüllerinde büyük yer tutan, sürekli kafalarını meşgul
eden, sabahtan akşama kadar peşinde koştukları nimetlerin zevâlinden bahsetmektedir.
Bu nedenle Allah’ın dışında kalan Ruhlar, Cennet, Cehennem gibi kavramlar
ve konular, ancak şâirin kastinin ucunu uzatmakla sözünün kapsamında
görülebilir. Belki de Osman o sırada çok gergin olduğundan şiiri etraflıca düşü-
105 İlk kuşak Müslümanlardan olan Osman b. Maz’ûn, Velid b. Mugîre’nin himayesinde rahat yaşıyordu. Dost
ve arkadaşları şiddetli saldırılara maruz kaldığında bu himayeden doğan rahatlıktan rahatsız olur ve Velid’e
bu himayeyi kaldırmasını, Allah’ın himayesinin kendisi için yeterli olduğunu, söyler. Velid: Ben onu Kabe’de
açıkça ve topluluk huzurunda sana vermiştim. Şimdi iade etmek istersen aynı şekilde Kabe’de ve halkın huzurunda bunu
himayeyi geri verdiğini ilan etmelisin, der. Kabe’ye giderler ve Osman orada, Velid’in kendisine himaye verdiğini
ve bunun sayesinde çok rahat ettiği, ancak dost ve arkadaşlarının bunca eziyet içinde kıvranmaları sebebiyle
bu rahatlığın kendisini rahatsız ettiğini ve bundan böyle sadece Allah’ın himayesinde kalmak istediğini
cesur biçimde ilan eder. Bu sırada Lebîd, etrafına toplanıp oturmuş Kureyş’e şiir okumaktadır. Osman da onu
dinlemeye koyulur. Lebîd, Makalemize konu ettiğimiz beytin ilk mısraını okuduğunda Osman: Sen doğru söyledin,
ne güzel ifade ettin, der. İkinci mısraı okuduğunda ise: Sen yalan yanlış bir şey söyledin; cennet ehlinin nimetleri
bakidir, fena bulmazlar, diye itiraz eder. Lebîd, alışık olmadığı bu durum karşısında şaşırır ve sorar: Ben
şimdiye kadar nedimlerinize, sohbet arkadaşlarınıza eziyet edildiğini, konuşan insanların rahatsız edildiğini hiç görmedim.
Bu kötü adet ne zamandan beri içinizde ortaya çıktı? Onlar: Bu bizden biridir; kendisi gibi birtakım beyinsizlere
takıldı, bizim dinimizden çıktılar; ne olur sen onun kusuruna bakma ve bundan dolayı da alınma, diyerek onu yatıştırırlar.
Bkz. Ebû Nuaym, Hilyetu’l-Evliyâ, I, 103.
136 Lebid b. Rebia ve Tevhide Çağıran Şiiri
nememiş ve alelacele itiraz etmiştir. Orada birinin kendisine saldırması burnunu
kanatması, gözlerini morartması da bu gergin atmosferi tasvir eder gibidir.106
Şâir, bu sözü söylerken henüz Müslüman değildi, Cennetin varlığına
inanmıyor veya devamlı olduğunu düşünmüyordu, yanı sıra, her nimetin
zevâlini düşünmenin mümkün olduğu gibi değişik açılardan Şâiri savunanlar da
vardır.
Bu beytin hadîste geçen kısmı sadece ilk mısraıdır: “Şairlerin söyledikleri en
doğru söz,107 Lebîd’in Dikkat edin, Allah’ın dışında kalan her şey batıldır sözüdür. İbn
Ebî’s-Salt ise, Müslüman olayazmıştır.”108
Alimlerin yalnızca bu beyti vermeleri açıkça göstermektedir ki, en doğru
söz tanımlaması beytin sadece bu kısmı için geçerlidir. Beytin diğer kısmı için
böyle bir tanımlama söz konusu değildir.109
e. Dilbilimsel Notlar
Bu söz, bütünün bir kısmı ile adlandırılmasına örnek olarak verilmektedir.
Şiirin bir beytine kâfiye adı verilmesi de, Kasîdeye kâfiye adının verilmesi de
bundandır. Ancak parçanın adını bütüne vermek, Nahivcilerin kullandıkları dilde,
terk edilmiş bir mecazdır. Onlar, kelimeyi asla kelâm anlamında kullanmazlar.
Bu nedenle İbn Mâlik, Elfiye’sinde bunu kullandığından tenkit edilmiş ve: bu,
Elfiye’nin ilacı olmayan müzmin hastalıklarından biridir, denmiştir.
Bunun istiare olarak ele alınması da mümkündür. Çünkü sözü oluşturan
öğeler cümlede birbirine bağlanıp bir bütün oluşturduklarından adeta bir kelime
gibi olurlar. O zaman söz de kelimeye benzemiş olur.
Lebîd’in bu beyti, Tavîl vezniyle yazdığı bir Lâmiye Kasîdesi’nde yer almaktadır.
İlk beyti şöyle başlamaktadır:
اَلاَ تَسْاَلاَنِ اْلمَرْءَ مَا ذَا يُحَاوِلُ
اَ نَحْبٌ فَيُقْضَى اَمْ ضَلاَلٌ وَ بَاطِلُ
106 Ebû Nuaym, Hilyetu’l-Evliyâ, I, 104.
107 Orijinal metinde geçen ifade kelimedir fakat söz anlamında kullanıldığından direk söz olarak çevrilmiştir.
108 Buhârî ve Müslim hadisidir.
109 Sabbân, age, I, 28.
Dr. Mehmet Yolcu 137
Elâ Tes’elâni’l-Mer’e mâ zâ Yuhâvilu;
E-Nahbun fe-Yukdâ em Dalâlun ve Bâtilu.110
f. Kelime Tahlilleri
يُحَاوِلُ [Yuhâvilu]: Hâveltu’ş-Şey’e deyiminden alınmış olan bu fiil, bir şeyi
arzu ediyor, istiyor anlamında kullanılmıştır.
نَحْبَهُ [Nahbehû]: Belirlenmiş zaman, tayin edilmiş müddet içinde yerine
getirilmesi zorunlu olan adak anlamına gelir. Bir kişi öldüğünde Kadâ fulânun
nahbehu denir. Bu eceli geldi, zamanı bitti, kendisi için tayin edilen ömür sona
erdi, anlamına geldiği gibi, sözünü tutmak, vadini yerine getirmek manasına da
gelir. Bağırıp çağırarak, feryat ederek ağlamak manası da vardır. Onun için feryat
ederek ağlayan kişiye نَحِيبَ nahîb adı verilmiştir.111
ضَلاَلُ [Dalâl]: Çölde yolunu şaşırma, karanlıkta kaybolma, ucu bucağı
olmayan bir yolculuğa çıkıp bir daha geri dönmeme, hak yoldan uzaklaşma, şaşkınlık,
sapıklık ve taşkınlık bu kavramın başlıca anlamlarıdır. Doğru yoldan
sapmanın zıddı hidayettir; demek ضَلاَلُ dalâl, kasıtlı ya da kasıt olmadan, az veya
çok doğru yol demek olan hidayetten ayrılmaya veya ondan uzaklaştıran her tür
sapmaya denmektedir.
Dalâl kavramının işaret ettiği en önemli mana iki boyutludur. Sapma
inanç ve düşüncenin temel konularında olabilir. Yüce Allah, melekler, resuller,
vahiy, ahret günü, haşir, hesap, cennet, cehennem gibi konulardaki inanç ve düşünce
sapmaları. İslam bunları küfür saymıştır. Diğeri amelî alanlarla ilgili pratik
sapmadır. Hukuk, adalet, ibadet, muamelat ve ukubat ile ilgili sapmalar ise, dinden
çıkarmayan büyük günahlardan sayılmıştır.112
Hidayet ve dalalet, sapma ve saptırma konuları birçok açıdan ele alınabilecek,
değişik yorumlar getirilebilecek kavramlar arasında yer alır. İslam dünyasında
bunun tartışması çok yapılmış ve bir kısmı hâlâ devam etmektedir. Bunun
en temel nedenlerinden biri de söz konusu kavramların çok geniş bir anlam ala-
110 Sabbân, age. I, 29.
111 Râgıb, Müfredât, II,, 665-666.
112 Râgıb, Müfredât, II, 108-112.
138 Lebid b. Rebia ve Tevhide Çağıran Şiiri
nına sahip olmaları ve onların iç düzenine erişmek için gereken dikkat ve titizliğin
gösterilmemesidir.
Şairin burada kasti ise, saçma sapan arzular, ipe sapa gelmez emellerdir.
Buna göre Kasîde’nin ilk beytinin anlamı şöyle olmaktadır:
Sorsanıza şu adama ki, nedir arzu ettiği;
Bitecek bir ecel mi yoksa bir sapıklık ve batıl mıdır?
Sonuç ve Değerlendirmeler
1. Lebîd b. Rabîa ahlak ve karakter olarak esaslı hususiyeti olan bir aileye
mensuptur. Babası kabile içindeki saygın yerini insani erdemler yolunda kullanan
fakir fukara babası, sevecen, içtenlikli, yardımsever erdemli bir kişidir. Kabilede
cömertliği ve izzet ikramıyla ünlenmiştir. Annesinin de bu konuda hep
onun yanında olduğu ve bununla daima ferahladığı anlaşılmaktadır.
2. Babasının bu erdemli, cesur, cömert ve mütevazı ahlakını Lebîd’e kazandırdığında
kuşku yoktur. Lebîd, her adımı, her soluğu fazilet, insanlık ve irfan
olan bu havzada yetişmiştir. Genç yaşlarda kabilesini temsil için zamanın
hükümdarına gönderilmesi ve kabilesinin hükümdar yanındaki kötü imajını temizleyip
onu saygın bir yere taşımada gösterdiği marifet, edep ve cesaret dillere
destan olmuştur. Lebîd’in şiirlerinde betimlediği aile tablosundan anlaşılmaktadır
ki, amca ve halaları, dayı ve teyzeleri ile diğer tüm yakın akrabası adalet,
yardım, koruma ve insanlık değerleri için çalışan birer fedai gibidir.
3. Lebîd, gençliğinden beri duyarlı, hassas, nazik ve zarif bir kişiliğe sahiptir.
Üvey kardeşinin akıl almaz biçimde ölümü üzerinde yazdığı kaside/
mersiye onun ne kadar şefkat ve merhamet sahibi, ne kadar kadirşinas bir
insan olduğunu ortaya koymak için yeterlidir.
4. Müslümanlığın ortaya çıktığı sırada şairler, edipler, hatipler, liderler,
servet ve kuvvet sahipleri mütemadiyen Kur’ân, Allah, Muhammed ve onların
dile getirdiği ahlaki, insani, hukuki değerlerden yüz çevirmiş ve burun kıvırmışlardır.
Lebîd bu vasıfların hepsine birden sahipken Hakikate kulak vermesini
bilmiş ve gerçeği dinleme cesaretini göstermiştir. Kardeşi bir başka ünlü şairin
Dr. Mehmet Yolcu 139
tuzağına düşerek Peygamberi öldürme planları üzerinde çalışırken Lebîd, tamamen
ayrı bir vadide hakka yürümüştür. Ününü, şanını, mal ve makamını hakikati
örten perdeler yapmaktan sakınmıştır. Doğruyu, doğru insanı, doğru çevreyi
fark ettiğinde ona teslim olmakta tereddüt etmemiştir. Bunu yaparken de tamamen
hasbi davranmış ve hiçbir maslahat ve ikbal hesabı yapmamıştır.
5. Onu en çok da Kur’ân kuşatmıştır. Kur’ân tarafından işlenen sanat,
uyum, ahenk onu öylesine sarmıştır ki, bundan böyle hiçbir söze kulak verme
isteği, iştiyakı doğmamıştır. Kültür tarihi boyunca sadece yedi şaire nasip olan
Muallaka’sına bir gün olsun, dönüp bakmamış ve onu kimseye okumamıştır.
Israrla isteyenlere –bu isteyen II. Halife Ömer de olsa- kararlı biçimde ama zarifçe
direnmiştir. Yüce Allah bana Muallaka’mın yerine Bakara ve Âl-i İmran surelerini
vermişken ben onlardan başkasını okuyabilir miyim? İsterseniz size bunlardan
biraz okuyayım, der ve beklemeden birkaç ayet okurdu. Bu hikmet deryasının
yanında benim sözlerimin, şiirimin, Muallaka’mın lafı mı olur, diye eklerdi.
6. Fuhûl-i şuarâ diye tanımlanan üç beş büyük şairden biriyken gurura
kapılmaması, benlik ve bencillik etmemesi onun en takdire şayan hususiyetlerini
oluşturmaktadır. Cahiliye döneminde tam da zirvedeyken üstünlüğü, ustalığı,
sanatı, söz mahareti tüm ülkesinde takdir ve tebcil edilmişken vicdanının sesine
kulak veren ve onların hepsini bir kenara koyup Rabbine yönelen tek cahiliye
şairi, tek muallaka sahibi Lebîd’tir. Onun bu harika erdemi, sarsılmaz azmi, yılmaz
kararlılığa her zaman bana Firavunun sihirbazlarını hatırlatmıştır. Sihir ile
hakikat yüzleştiğinde büyüsü bozulan oyunlar ve tüm gerçekliği ve aydınlığıyla
ortaya çıkan hakikati gördüklerinde teslim olan bu sihirbazlar nasıl en içten, en
cesur biçimde iman edip ölümün üzerine yürümüşlerse, Lebîd de döneminde
bunu yapmıştır. Neredeyse kendi şiirini ve sanatını aynı o sihirbazların sanatına
benzetmiş ve artık bir daha ona dönüp bakmamıştır.
7. Müslümanlık döneminde de bu sade, kanaatkâr, cömert ve cesur ahlakını,
hayat tarzını sürdürmüştür. Haksızlık yapan idarecilerle arası açılmıştır. Bir
rivayete göre dönemin hükümdarı kendisinin yıllık tahsisatına göz dikince canı
çok sıkılmış ve dilerim Allah canımı alır da, bu tahsisat sana kalır ve belki gözü140
Lebid b. Rebia ve Tevhide Çağıran Şiiri
nü doyurur diyerek sitem etmiştir. Bundan ancak birkaç gün sonra da vefat etmiştir.
8. Şiiri tamamen erdemler, hukuk, adalet, insanlık değerleri ve cömertlik
üzerine kuruludur. Nerdeyse hiçbir yerde paganlığa ve putperestliğe meyletmez.
Daima Allah, dünyanın faniliği, geçici zevklere kapılmama, iyilik yapma, insanların
arasını bulma, kadere razı olma üzerinde odaklanmıştır. Resûlullah, onun
bu halini bildiğinden sözlerini ve şiirini takdir etmiştir. Hz. Âişe annemiz de çok
zaman onu rahmetle yad eder ve şiirlerini ezbere okurdu. Rivayete göre onun
12.000 beytini bu şekilde rivayet edip anlatmıştır.