Kur'an'ın Allah Kelamı Olduğunu Nasıl İspat Ederiz?

Kur'an'ın Allah Kelamı Olduğunu Nasıl İspat Ederiz?

İnsan ve kâinat kimin eseriyse Kur’an da ancak O’nun eseridir. Zira Kur’an-ı Kerim hem insanı insana tanıtmakta hem de varlık kitabını tefsir etmektedir. Şöyle ki Kur’an bir taraftan insanı bütün zaaf ve faziletleriyle diğer taraftan da kâinatı bütün sır ve incelikleriyle okumaktadır ki kâinatın bütününde tasarruf edemeyen bir Zât’ın öyle bir söz söylemesi mümkün değildir.

Bu girişten sonra Kur’an’ın Allah kelâmı olduğunun bazı şahit ve delillerini özetle ve maddeler hâlinde şöyle sıralayabiliriz:

Kur’an bütün asırlara örnek olacak bir nesil yetiştirmiştir

Her şeyden önce Kur’an yeryüzünü şereflendirdiği o ilk dönemde hem ruhlarda hem akıllarda hem de gönüllerde tasavvuru imkânsız öyle bir tesir icra etmiştir ki onun o ışıktan atmosferinde yeniden hayata uyanan nesillerin mükemmelliği onun hakkında başka bir delile/mûcizeye ihtiyaç bırakmayacak ölçüde bir harikadır ve bu insanların düşünce ufukları kulluk sırlarına vukufları ve marifetleri açısından benzerlerini göstermek de mümkün değildir. Gerçek şu ki Kur’an o çağda sahabe unvanıyla öyle bir nesil yetiştirmiştir ki bu nesil meleklerle eş değerdedir denilse mübalâğa edilmiş olmaz.

Kur’an okumak usanç ve bıkkınlık vermez

Kur’an dışında usanmadan defalarca okunabilen kitap belki hiç yoktur. Kur’an’dır ki çeşitli vesilelerle devamlı okunurhatmedilir ama hiçbir zaman usanç ve bıkkınlık vermez. Nice müstesna eserler fikir yazıları ve şiirler orijinalliğini ve değerini kaybeder; nice aktüel eserler birkaç yıl hatta birkaç ay ya dayanır ya dayanmaz; hem doğruluğu hem de aktüalitesi yönünden değerini yitirir ve sonunda bir kenara bırakılır. Kur’an’a gelince o solmak eskimek şöyle dursun her geçen gün zihin ve kalplere yeni yeni fikir ve marifet meltemleri üfler ve tazeliğini artırarak muhafaza eder.

Bir beşerin zihninden çıkan prensiplerin asırlara hitap etmesi mümkün değildir

İnsan hayatını maddî-manevî bütün yönleriyle kucaklayan Kur’an’ın bir beşer kelâmı olamayacağı açıktır. Her asırda her türlü şartlar altında ve her seviyedeki insanın problemlerini çözecek küllî prensipler ortaya koymak hiçbir zaman bir insanın -hele hele ümmî bir Zât’ın- kapasitesi dâhilinde olamaz. Diğer bir ifadeyle bir beşerin zihninden çıkan prensipler asırlarca kıtalara huzur ve saadet veremez. İlâhî kitaba ve vahye dayanmayan beşerî çözüm ve sistemler değişmeden revizyona uğramadan elli yıl bile ayakta kalamazlar. Beşer mahsulü kaideler sistemler fikirler düşünce ve ideolojiler bir gün eskir ve yetersiz kalır yan tesir gösterir ve hatta yenilenme/değiştirilme ihtiyacı hissettirir. Hâlbuki Kur’an’ın hiçbir mevzuundahiçbir kaide ve prensibinde ve hiçbir meselesinde bu gibi arıza ve noksanlıkları bulmak mümkün değildir.

Servetin sadece zenginler elinde dönüp dolaşan bir devlet olmamasını (Haşr 59/7) insan için kendi gayret ve emeğinden başka bir şeyin olmadığını (Necm 53/39) emanet ve vazifelerin ehline verilmesini ve adaletle hükmedilmesi gerektiğini(Nisa 4/58) bir kişiyi öldürmenin bütün insanları öldürmek gibi olduğunu (Maide 5/32) temel ve ölümsüz kaideler olarak yerleştiren Kur’an-ı Kerim’dir. Fert aile ve cemiyet için birer öldürücü zehir olan faiz kumar içki ve fuhşun her çeşidiniyalan iftira lüks ve israfın her türlüsünü yasaklayan da bu Kitap’tır.

Ve yine insana insanlığını kazanması fert ve toplum hayatında daha dünyada iken Cennet benzeri bir hayat yaşaması için namaz oruç hac zekât ve daha başka ibadetleri emreden; bunun gibi akıl ve ruhları insanı insan yapan her bir güzellik ve fazilete yönlendirip Allah korkusunu her kalbe bir gözetici Allah sevgisini de bir teşvikçi yapan bu Kitap’tır. Böyle bir Kitap ilmi hikmeti ve rahmeti sonsuz bir Yaratıcı’nın kelâmı olmaktan başka ne ile izah edilebilir?

Kur’an’da anlatılan coğrafi gerçekleri çöl ortamında yaşayan birisi bilemez

Kur’an’ın Allah kelâmı olduğunun bir delili de şudur:


Eserlerinde manzara tasvirinde bulunan herhangi bir yazar daha çok iklimi bitki örtüsü ve tabiî şekilleriyle yaşadığı veya gezip gördüğü çevreyi anlatır. Hâlbuki Kur’an’da çöl ve çöl hayatının tasvirinden çok coşkun akan nehirlerden yemyeşil manzaralardan toprağa can katan yağmur yüklü bulutlardan bağ ve bahçelerden dağlardan ve denizlerden bahisler açıldığını görürüz. Sözgelimi Nur sûresinde engin denizin karanlıklarından söz edilmesi; üst üste gelen dalgalardan ve bu dalgaların üstünü bulutların kaplamasından ve bu durumun oluşturduğu karanlıklar içinde elin görülememesinden bahisler açılarak(Nur 24/40) enteresan benzetme ve anlatımlarda bulunulması ne o zamanki Arap coğrafyası ne de devrin denizcilik literatürüyle alâkalıdır. Sonra çölde doğup çölde büyüyen sadece gençliğinde iki defa Şam tarafına yine çöllerden geçerek seyahatte bulunan Peygamber Efendimiz (sallu aleyhi ve sellem) ne Kur’an’ın sözünü ettiği manzara ve bitki örtülerini görmüş ne de deniz yolculuğu yapmıştı.


Ve yine bu çerçevede En’am sûresinde inkarcı birisinin hâli göğe doğru yükselirken kalbi sıkışıp daralan bir insanın durumuna benzetilir.(En’am 6/125) Bugün bilimsel gelişmeler gerekli cihaz kullanılmadan dağların tepesine doğru yükseldikçe oksijen azalmasından insanın nefessiz kaldığını; göğsünün daralıp sıkıştığını ortaya koymuş bulunmaktadır. Bu gerçek ancak balon gibi vasıtalarla yukarılara çıkıldığında veya çok yüksek dağlara tırmanılarak anlaşılabilmektedir. Allah Rasulü’nün döneminde balonla yolculuk bir hayal bile olmadığı gibi Arabistan coğrafyası da yüksek rakımlı yerlerden mahrumdu. Öyleyse böyle bir benzetme ve ifade ancak her şeyi bilen Allah’a (celle celâluhû) ait olabilir.

Kur’an’ın büyüleyici ifadeleri beşer sözü olamaz

Kur’an’ın nâzil olduğu devrede şiir fevkalâde gelişmişti. İnsanlar sohbetlerinde ve kavgalarında birbirlerine âdeta hep şiirle karşılık verir her yıl şiir müsabakaları düzenlenir ve kazanan şiirler altınla yazılıp Kâbe duvarına asılırdı. Birer millî kahraman sayılan şairlerin sözleriyle kabileler harbe girer veya barış yaparlardı. Ve Efendimiz (sallu aleyhi ve sellem) aralarında büyümüş olmasına rağmen herkesin bildiği bir gerçek olarak ne şiirle ne de düz yazıyla uğraşmıştı. Sonra Kur’an’ın sırlı ve i’cazlı ifadeleri ne O’nun ne de başkasının ifadelerine benziyordu; ne şiirin ne de düz yazının sahasına giriyordu ama kendisine has orijinalliği ile herkesi büyülüyordu. Bu yüzden insanları ondan uzaklaştırmak isteyen müşriklerin ileri gelenleri“Şiir desek şiir değil kâhin sözü desek o da değil cinnet eserine zaten benzemiyor; en iyisi ‘sihirdir kulaklarınızı tıkayınyoksa çarpılırsınız’ diyelim.” şeklinde kendilerince karşı koymaya çalışıyorlardı. (Enbiya 21/25; Saffat 37/36; Sad 38/4)

Onun çağlara ışık tutan mesajlarına karşı bugünün inkârcıları da tıpkı kendilerinden önceki ataları gibi onca demagojidiyalektik ve karşı çıkma taktiklerine rağmen acz ve öfke içinde yutkunup durmaktan başka bir şeye muvaffak olamamışlardır. Zaman değişip durmuş asırlar başkalaşmış mücadele hissi daha bir hararetlenmiş ama Kur’an bunca sözlü sataşma yolları karşısında hâlâ o müessir hâliyle baş döndürmektedir.

Şayet Kur’an beşer sözü olsaydı

Kur’an’ın Peygamber Efendimizin (sallu aleyhi ve sellem) bir eseri olamayacağına bir de şu açıdan bakalım: Bir yazar eserini daha çok his ve zihin konsantrasyonunun tam sağlandığı anlarda yazar ve kendisini üzüntüye veya sevince sevk eden hâdiselerden de bahsetmemezlik edemez. Diğer bir ifadeyle bir yazarın ruhunda ve kalbinde derin etkiler bırakan hâdiselerden soyutlanarak bir şeyler yazması öyle kolay kolay mümkün değildir.

Allah Rasûlü (sallu aleyhi ve sellem) çileler ıstıraplar ve mücadelelerle dolu hayatı içinde; bir yandan müstesna cemaatini yetiştirirken diğer yandan dışa karşı amansız bir mücadele vermekteydi. Durum bu iken Kur’an’da ne O’nun çektiği acılarla alâkalı bir âyet ne de eşinin ve çocuklarının vefat ve hayatıyla ilgili bir âyet görürüz. Öyleyse bu kitap O’na ait değildir. O sadece bir vasıtadır ve Kur’an’ı geldiği şekliyle tebliğ etmiştir.


Hangi yazar eserinde kendi lehine olmayan sözlere yer verir?

Acaba hangi yazar eserinde kendi lehine görünmeyen sözlere yer verir? Meselâ Kur’an’da Tebuk Gazvesi’nden geri kalanlardan ötürü “Hay Allah seni affedesice! Niçin sence doğru söyleyenler iyice belli oluncaya ve yalancılar da meydana çıkıncaya kadar beklemeyip izin isteyen o münafıklara izin verdin?” (Tevbe 9/43) ikazında bulunulmaktadır. Ve bu hususta bir başka misal: Allah Rasulü belini büken kendisini ıstıraptan ıstıraba sürükleyen ifk (Eşleri Hz. Aişe Validemize atılan iftira) olayı karşısında tam bir ay beklemişti. Münafıkların eşine attıkları iftira karşısında eğer o Kur’an’ı kendi yazmış olsaydı hakikati ortaya koymak ve namusu üzerinde en ufak bir lekenin olmadığını ilân etmek için bir ay bekler miydi? Yani bir insanın kendi yazdığı kitaba alması mümkün görünmeyen beyan ve ifadelere yer verilmektedir. Bu demektir ki Kur’an hiçbir zaman Hz. Muhammed (sallallâhu aleyhi ve sellem)’in değil mutlak surette Allah’ın kelâmıdır.

Sözün özü: Kur’an’ın kendisini “Ey Resulüm! Sen vahyimizden önce kitap okuyan veya yazı yazan bir insan değildin; eğer böyle olsaydı batıl iddia peşinde olanlar şüphe edebilirlerdi.” (Ankebut 29/48) şeklinde tanıttığı okuma ve yazması olmayan o Zât “Haydi el ele verin de fazla değil Kur’an’ın sûrelerinden tek bir sûrenin mislini getirin!” diyerek o günün okuyup yazmışlarından bu günün en büyük bilgin ve ediplerine kadar meydan okumaktadır. O’nun kendinden gayet emin bir şekilde böyle bir meydan okuyabilmesi bile Kur’an’ın o ümmî Zât’ın değil de Allah’ın kelâmı olduğuna yeterli bir delil ve şahit değil midir?