Tasarruf u Devam eDEN zATLAR- hayatları Tasarruf un devam etmesi ne demektir? ehli himmet BEDİR ŞEHİTLERİ

UKAYL EL-MÜNBECÎ

Şam'ın büyük velîlerinden.
İsmi Ukayl, lakabı Tayyar'dır. Doğum ve vefât târihleri
bilinmemektedir. On ikinci asırda yaşadı. Münbec denilen yerde medfûn ve
kabri ziyâret mahallidir.

Ukayl hazretleri ilim ve edeb üzere yetişti. Ömeriyye'de olgunlaşıp, hal sâhibi bir velî oldu. Kerâmetleri görüldü.

Büyük bir zât olan Ukayl hazretlerinin davranış ve konuşmaları hikmetli idi. Bir gün, Şeyh Mesleme hazretlerinin talebelerinden birkaçı ile birlikte Fırat Nehri kenarına geldiler. Herbiri seccâdesini su üzerine sererek, oturup karşıya
geçtiler. Ukayl el-Münbecî de seccâdesini serdi. Üzerine oturmasıyla
suya battı ve bir müddet sonra karşı kıyıdan çıktı. Fakat üzerinde en
küçük bir yaşlık görülmedi. Talebeleri, bu durumu gidip hocaları Şeyh
Mesleme hazretlerine arzedince; "O, rahmet deryâsına dalanlardan
biridir." buyurdu. Bu sebeple ona Gavvâs dendi.

Ukayl el-Münbecî, şarktaki köylerden birinde iken, başka bir yere gitmek
istedi. Kaldığı köyün minâresine çıktı ve halka seslenip oraya çağırdı.
Halk toplanınca, kendisini minârenin şerefesinden boşluğa bırakıverdi
ve uçmaya başladı. Peşinden gidenler onu Münbec denilen köyde buldular.
Bu sebeple de kendisine Tayyâr, havada uçan denildi.

Şeyh Osman bin Merzûk anlatır: "Ukayl el-Münbecî hazretleri, Şeyh Mesleme hazretlerinin talebelerinden hal sâhibi on yedi kişi
ile berâber bir mağarada oturdular. Herbiri bastonunu orada bir yere
koydu. O esnâda bâzı kimseler gelip, bu asâları yerlerinden kaldırdılar.
Sıra Ukayl el-Münbecî'nin asâsına gelince, onu kaldırmaya muvaffak
olamadılar. Bu durumu gören bu sâlih kişiler, hocalarının yanına dönüp
durumu arz ettiklerinde, Mesleme hazretleri; "Asâyı kaldıranlar bu
zamandaki Allahü teâlânın velî kullarıdır. Kaldırdıkları her asâ, sâhibinin derecesi kadardı. Fakat Ukayl'ın asâsını kaldıramadılar, çünkü onun derecesi çok yüksekti." buyurdu.

Ukayl el-Münbecî, bir gün sefer hazırlığını yapıp evinden çıktığında,
kendisini uğurlamak için bekleyen büyük bir topluluğu ve talebelerini
gördü ve; "Bak senin için ayakta bekliyorlar." diye içinden geçirdi.
Sonra da ağlamaya başlayıp şu meâldeki şiiri söyledi: "Sizi sevmekte ben
haddimi aştım. İnandım ki, sizin sebebinizle ben merhamet olunurum.
Büyükleri seven, seven kerîm olmasa bile, onları sevmek sebebi ile
ikrâma kavuşur."

Hikmetli sözleri çoktur. Kendisine "Mârifet nedir?" denildi. O; "Mârifet odur ki, ona kavuşmakla Allahü teâlâ her şeyden üstün tutulur." buyurdu.

"Bir kimse kendisi için üstünlük iddiâ eder veya söz söylemekte ileri
giderse, o mârifet sâhibi olamaz ve Allahü teâlâyı tanıyamaz." buyurdu.
Sık sık Allahü teâlâdan korkmanın ehemmiyetini bildirirdi. Bu sebeple;
"Allahü teâlâdan korkmak, her işin başıdır. Fakat bu herkeste başkadır."
buyurdu.

Hikmetli nasîhatlerinden bâzıları da şunlardır:

"Yol ikidir: Ciddiyet, sıkıntıya tahammül. Bir de haddi aşmamak ve beklemektir."

"İnsanların iyi taraflarını görmeli, günahlarını araştırmamalıdır."

"İddiâcı, her şeyde kendini ileri sürer ve gösterir. Böyle kişilerden sakınmak lâzımdır."

Nefsinin arzu ve istekleriyle mücâdele eden kimse, Allahü teâlâya karşı irfân sâhibi olur. Kalben, halktan kurtulursan, Allahü teâlâyı tevhîd etmiş, bir olduğunu yakîn olarak anlamış olursun."

FIŞKIRAN PINARLAR

Ukayl hazretleri, bir gün Münbec'de bir dağ kenarındaydı. Yanında da sâlih, temiz kimselerden müteşekkil bir topluluk vardı. Bunlardan biri, "Sâdık bir kul olmanın alâmeti nedir?" diye sordu. Ukayl el-Münbecî de; "Sâdık bir kul, bu dağa hareket
et dese, hareket eder." buyurdu. O esnâda dağ sallanmaya başladı. Yine
oradakilerden biri; "Tasarruf sâhibi olmanın alâmeti nedir?" diye
sorunca; "Karadaki hayvanlar, denizdeki balıklar toplansınlar dese,
derhal toplanırlar." buyurdu. Daha sözünü bitirmeden dağdan hayvanlar
inmeğe başladı. Balıkçılar da, Fırat'ın çeşit çeşit balıkla dolduğunu haber
verdiler. Onlardan biri tekrar; "Zamânın en üstünü olmanın alâmeti
nedir?" diye sordu. Ukayl hazretleri buna da; "Ayağını şu kayaya vursa,
pınarlar fışkırır." der demez, oradaki kayadan sular fışkırdı ve sonra
tekrar eski hâline döndü

*********************

UKAYL EL-MÜNBECÎ (Rahmetullahi Aleyh)

Şam'ın büyük velîlerinden. İsmi Ukayl, lakabı Tayyar'dır. Doğum ve vefât
târihleri bilinmemektedir. On ikinci asırda yaşadı. Münbec denilen
yerde medfûn ve kabri ziyâret mahallidir.

Ukayl hazretleri ilim ve edeb üzere yetişti. Ömeriyye'de olgunlaşıp, hal sâhibi bir velî oldu. Kerâmetleri görüldü.

Büyük bir zât olan Ukayl hazretlerinin rahmetullahi aleyh davranış ve
konuşmaları hikmetli idi. Bir gün, Şeyh Mesleme hazretlerinin
talebelerinden birkaçı ile birlikte Fırat Nehri kenarına geldiler.
Herbiri seccâdesini su üzerine sererek, oturup karşıya geçtiler. Ukayl
el-Münbecî rahmetullahi aleyh de seccâdesini serdi. Üzerine oturmasıyla
suya battı ve bir müddet sonra karşı kıyıdan çıktı. Fakat üzerinde en
küçük bir yaşlık görülmedi. Talebeleri, bu durumu gidip hocaları Şeyh
Mesleme hazretlerine rahmetullahi aleyh arzedince; "O, rahmet deryâsına
dalanlardan biridir." buyurdu. Bu sebeple ona Gavvâs dendi.

Ukayl el-Münbecî rahmetullahi aleyh, şarktaki köylerden birinde iken,
başka bir yere gitmek istedi. Kaldığı köyün minâresine çıktı ve halka
seslenip oraya çağırdı. Halk toplanınca, kendisini minârenin
şerefesinden boşluğa bırakıverdi ve uçmaya başladı. Peşinden gidenler
onu Münbec denilen köyde buldular. Bu sebeple de kendisine Tayyâr,
havada uçan denildi.

Ukayl el-Münbecî rahmetullahi aleyh, bir gün sefer hazırlığını yapıp
evinden çıktığında, kendisini uğurlamak için bekleyen büyük bir
topluluğu ve talebelerini gördü ve; "Bak senin için ayakta bekliyorlar."
diye içinden geçirdi. Sonra da ağlamaya başlayıp şu meâldeki şiiri
söyledi: "Sizi sevmekte ben haddimi aştım. İnandım ki, sizin sebebinizle
ben merhamet olunurum. Büyükleri seven, seven kerîm olmasa bile, onları
sevmek sebebi ile ikrâma kavuşur."

FIŞKIRAN PINARLAR

Ukayl hazretleri rahmetullahi aleyh , bir gün Münbec'de bir dağ
kenarındaydı. Yanında da sâlih, temiz kimselerden müteşekkil bir
topluluk vardı. Bunlardan biri, "Sâdık bir kul olmanın alâmeti nedir?"
diye sordu. Ukayl el-Münbecî de rahmetullahi aleyh ; "Sâdık bir kul, bu
dağa hareket et dese, hareket eder." buyurdu. O esnâda dağ sallanmaya
başladı. Yine oradakilerden biri; "Tasarruf sâhibi olmanın alâmeti
nedir?" diye sorunca; "Karadaki hayvanlar, denizdeki balıklar
toplansınlar dese, derhal toplanırlar." buyurdu. Daha sözünü bitirmeden
dağdan hayvanlar inmeğe başladı. Balıkçılar da, Fırat'ın çeşit çeşit
balıkla dolduğunu haber verdiler. Onlardan biri tekrar; "Zamânın en
üstünü olmanın alâmeti nedir?" diye sordu. Ukayl hazretleri rahmetullahi
aleyh buna da; "Ayağını şu kayaya vursa, pınarlar fışkırır." der demez,
oradaki kayadan sular fışkırdı ve sonra tekrar eski hâline döndü.



Evliyalar Ansiklopedisi
Amentü.com

**************************

İ'lem eyyühe'l-aziz! Velilerin himmetleri,
imdatları, manevi fiilleriyle feyiz vermeleri hali veya fiili bir
duadır. Hadi, Muğis, Muin, ancak Allah'tır. Fakat insanda öyle bir
latife, öyle bir halet vardır ki, o latife lisanıyla her ne sual
edilirse-velev ki fasık da olsun-Cenab-ı Hak o latifeye hürmeten o
matlubu yerine getirir. O latife pek uzaktan bana göründü ise de, teşhis
edemedim

****
Üstadımız bu ifadeleriyle dikkatleri sebeplerden müsebbibül esbaba çevirmiş oluyor.

Bir diğer boyutu ise, insanda bulunan bir latifenin varlığıdır. duanın
kabulunde kişinin durumu değil, latifenin durumunun önemli olduğu ifade
edilmektedir. Ancak bu latifenin ne olduğu bilinmemektedir.
***
Çünkü samimî bir ihlâs, şerde dahi olsa neticesiz kalmaz. Evet, ihlâs ile kim ne isterse Allah verir. Haşiye

Haşiye:Evet, Men talebe ve cedde, vecede bir düstur-u hakikattir. Külliyeti geniş ve genişliği mesleğimize de şâmil olabilir.

Haris el-Muhasibi'nin hayatı hakkında bilgi verir misiniz?

Paylaş
Facebook'ta Paylaş [url=http://twitter.com/intent/tweet/?text=Haris el-Muhasibi'nin hayatı hakkında bilgi verir misiniz?&url=https://sorularlaislamiyet.com/haris-el-muhasibinin-hayati-hakkinda-bilgi-verir-misiniz @sorularlaislam]Twitter'da Paylaş[/url] Google+'ta Paylaş [url=http://www.linkedin.com/shareArticle?mini=true&url=https://sorularlaislamiyet.com/haris-el-muhasibinin-hayati-hakkinda-bilgi-verir-misiniz&title=Haris el-Muhasibi'nin hayatı hakkında bilgi verir misiniz?]Linkedin'dePaylaş[/url] [url=http://pinterest.com/pin/create/button/?url=https://sorularlaislamiyet.com/haris-el-muhasibinin-hayati-hakkinda-bilgi-verir-misiniz&media=https://sorularlaislamiyet.com/misc/logo.png&description=Haris el-Muhasibi'nin hayatı hakkında bilgi verir misiniz?]Pinterest'te Paylaş[/url]
mustafacelen999 tarafından Pa, 03/08/2014 - 00:51 tarihinde gönderildi
Cevap
Değerli kardeşimiz,
Ebû Abdillâh Hâris b. Esed el-Muhâsibî el-Anezî (ö. 243/857)
İlk sûfîlerden, hadis, kelâm ve tefsir âlimi. 
Muhtemelen 165 (781) veya 170 (786) yılında Basra’da dünyaya geldi. Rebîa kabilesinin Aneze koluna mensuptur. Nefis muhasebesi hususundaki titizliğinden dolayı “Muhâsibî” diye tanınmıştır (Sem‘ânî, IX, 76; İbnü’l-Esîr, el-Lübâb, III, 171). Mu‘tezile’nin merkezi Basra’da doğup büyümüş ve babasının da bu mezhebi benimsemiş olması, Muhâsibî’nin Mu‘tezile’yi yakından tanımasına, hatta başlangıçta bu mezhepten etkilenmesine sebep oldu. Genç yaşta Bağdat’a giderek Vekî‘ b. Cerrâh, Süleyman b. Dâvûd, Şüreyh b. Yûnus, Ebû Ubeyd Kāsım b. Sellâm gibi âlimlerden dinî ilimleri tahsil etti. Aynı zamanda İmam Şâfiî’nin öğrencisi olduğu nakledilmektedir. Muhâsibî’nin bu dönemde Mu‘tezile mezhebine mensup olan babasıyla anlaşamadığı, babasından kalan mirası bu sebeple reddettiği kaydedilmektedir. Mirasın 30.000 veya 70.000 dirhem tuttuğu şeklindeki kayıtlar onun zengin bir aileden geldiğini ortaya koymaktadır. Bu sırada çocuk yaşta olan Cüneyd-i Bağdâdî’nin, evlerine gelen Muhâsibî’ye yiyecek verdiğini belirten rivayetler (Ebû Nuaym, X, 74-75) onun gençlik yıllarında fakir bir hayat yaşadığını göstermekle birlikte Ebû Hamza el-Bağdâdî ile aralarında geçen konuşmadan ileri yaşlarda malî durumunun iyi olduğu anlaşılmaktadır (Serrâc, s. 398).
Gençlik döneminde Bağdat’ta hadis meclislerine devam eden Muhâsibî, Selef akîdesi ve ehl-i hadîs anlayışının ağırlıklı olarak hissedildiği en-Neśâiĥu’d-dîniyye’yi bu sıralarda yazmış olmalıdır. Onun bu devrede bir zâhid grubuyla karşılaşması hayatının dönüm noktasını oluşturmuş, bu tarihten sonra tasavvufî kimliği ön plana çıkmaya başlamıştır. Ancak eserlerinde bu topluluğa mensup olanlardan herhangi birinin ismini zikretmez.
Muhâsibî’yi bir hadis râvisi olarak ele alan Zehebî onu, hocaları arasında hadis rivayetiyle tanınmayan kişiler bulunduğunu ifade eden “sadûk fî nefsih” tabiriyle nitelendirmiş (Mîzânü’l-itidâl, II, 165), İbn Hacer el-Askalânî ise “makbul” terimini kullanmıştır (Taķrîbü’t-tehźîb, s. 145). Muhâsibî’nin gençliğinde hadis çevrelerinde bulunduğu, bu çevreden uzaklaşıp tasavvufa yaklaşınca kullandığı hadislerin değerinin düştüğü tarzındaki görüşler gerçeği yansıtmamaktadır. Fehmü’l-Ķurân, er-Riâye gibi eserleri ve İbn Mesrûk’tan rivayet edilen Kitâbü’l-Ġıybe’si senedli hadis rivayetleriyle doludur. Bu sebeple Muhâsibî’nin tasavvufa yönelmesinden sonra da hadis konusundaki hassasiyetinin devam ettiğini kabul etmek daha doğru olur.
Tefsirle de uğraşan Muhâsibî eserlerinde İbn Abbas, İbn Mes‘ûd, Mücâhid b. Cebr, Atâ b. Ebû Rebâh gibi müfessirlerden nakiller yapmış ve yer yer bazı âyetleri tefsir etmiştir. Onun er-Riâye’den sonra en hacimli eseri olan Fehmü’l-Ķurǿân tefsir usulüne dairdir. Günümüze ulaşmayan Fehmü’s-sünen’in de Kur’an tarihiyle ilgili bilgiler ihtiva ettiği belirtilmektedir.
Muhâsibî’nin Muhammed b. Nasr gibi bazı kişilere fıkıh dersi verdiği kaydedilmektedir (İbnü’l-Esîr, el-Kâmil, VII, 282). Özellikle er-Riâye’sinde fıkıhla ilgili konularda zaman zaman Hanefî ve Şâfiîler’ce doğru sayılan görüşleri zikrettiği ve rey, hüccet, kıyas, istinbat, hüküm gibi fıkıh usulü terimlerini kullandığı görülmektedir. Mekâsib adlı eseri kitâbü’l-harâc ve kitâbü’l-emvâl türü eserlerin küçük bir örneği görünümündedir.
İbn Küllâb ve Ebü’l-Abbas el-Kalânisî ile birlikte Ehl-i sünnet kelâmının kurucularından sayılan Muhâsibî (Abdülkāhir el-Bağdâdî, Uśûlü’d-dîn, s. 308; Şehristânî, I, 80-81), çalışmalarında Ehl-i sünnet akîdesine karşı zararlı kabul ettiği bütün akımların bid‘at olduğunu ortaya koymuş, çeşitli vesilelerle Mu‘tezilî, Râfizî, Mürciî ve Hâricîler’i eleştirmiş, özellikle Mu‘tezile ile olan tartışmalarında onların akılcı metodunu kullanmıştır. Ahmed b. Hanbel, Kur’an lafızlarının mahlûk, fakat bunların Allah katında taşıdığı mânaların (muhteva) kadîm olduğunu söyleyen Muhâsibî’nin bu fikrine karşı çıkarak halkı uyaracağını söylemiştir (İbn Ebû Ya‘lâ, I, 62-63; Zehebî, Târîħu’l-İslâm, s. 209-210). Muhâsibî’nin kelâma dair görüşleri ve bid‘at mezheplerine yönelttiği eleştirilerin bir kısmı Şehristânî’nin el-Milel ve’n-niĥal’inde yer almaktadır. Bazı çağdaş müellifler Ebü’l-Hasan Eş‘arî’nin Muhâsibî’den etkilendiğini ileri sürmüşlerdir (DİA, XI, 446).
Muhâsibî’nin asıl önemli yanı sûfîliğidir. Ahmed Emîn onun tasavvufu felsefeye yaklaştıran ilk sûfî olduğunu söyler (Žuhrü’l-İslâm, I, 227). Genç yaşta zâhidler topluluğuna katılan Muhâsibî’nin, itikad ve tasavvuf düşüncesi yönüyle Hasan-ı Basrî geleneğine bağlı olduğu hem kaynaklardan hem eserlerinden anlaşılmaktadır. Ferîdüddin Attâr’ın kendisine nisbet ettiği bir sözden hareketle (Tezkiretü’l-evliya, s. 298) tasavvufî hayata otuz yaşlarında girdiği söylenmekle beraber bu tarihten daha önce tasavvufa yönelmiş olmalıdır.
Tasavvufta hal kavramı üzerinde duran, kanaat, zühd, üns, yakîn, havf, muhabbet, hayâ, sıdk ve ihlâs gibi kavramları hal diye ortaya koyan, hallerin kontrol altında tutulması ve Kitap ve Sünnet’e dayandırılması gerektiğini söyleyen ilk sûfîlerden biri de Muhâsibî’dir. Ebû Saîd el-Harrâz’ın Kitâbü’ś-Śıdķ adlı eserinde onun ünsle ilgili görüşlerinin etkisi hissedilir. Kendisine Muhâsibiyye adlı bir tarikat nisbet eden Hücvîrî, Muhâsibî’nin rızayı makam değil hal saydığını ve rıza mezhebinin kurucusu olduğunu söyler ve rıza ile ilgili görüşlerini ayrıntılı biçimde anlatır (Keşfü’l-maĥcûb, s. 283-287). Onun tasavvuftaki makam kavramının terimleşmesinde de etkisinin bulunduğu söylenebilir.
(Diyanet İslam Ansiklopedisi, Muhasibi Maddesi)

http://irfanmektebi.com/2010/08/01/vefatindan-sonra-tasarrufu-devam-eden-zatlar/


Vefatından sonra tasarrufu devam eden zâtlar
45. Sayı
İrfan Mektebi Ağustos 2010



Şeyh Muhammed Hattar Efendi, “el-Mevsuletü’l-Yusufiye fî Beyâni Edilletü’s-Sofiyye” adlı eserinde şöyle bir mesele naklediyor: “Bütün evliyaların ruhları arşın altında hususî bir makamda, Allah’ın huzurunda bulunur. Dünyada birisi, o velilerin herhangi birinden yardım istediğinde, o veli zât Cenâb-ı Hakk’a şöyle niyaz eder: “Ya Rabbi, şu kulun benden yardım talep ediyor.
Senin iznin ve kuvvetinle yardım etmek istiyorum.” Allahu Teâlâ Hazretleri de o veli zâta izin ve kuvvet verir.” Asr-ı Saadet’te yaşanmış bir hâdiseyi bu meseleye misal olarak verebiliriz. Şöyle ki: “Ashâbdan Ebû Ma’lak isminde bir
zât, ticâret maksadıyla çıktığı yolculuğunda silahlı bir hırsıza rast geldi. Hırsız ona: Eşyanı yere bırak, seni  öldüreceğim dedi. Ebû Ma’lak: “Senin maksadın maldır. Bende ne varsa senin olsun” dedi. Hırsız: “Hayır, benim maksadım mal değil senin canındır” deyince Ebû Ma’lak: “Öyle ise müsâade et namaz kılayım, ondan sonra  istediğini yap” dedi. Hırsız: “İstediğin kadar namaz kılabilirsin” deyince Ebû Ma’lak, abdest alıp namaz kılmaya başladı ve namazı bitince şöyle duâ etti: “Ey çok seven yüce arşın Sâhibi, ey dilediğini yapan Allahım! Senden hiçbir kimsenin isteyip sâhib olamadığı kudretinle, hiçbir kimsenin göz dikemediği hükümranlığınla ve arşının her tarafını dolduran nûrunla beni bu hırsızın şerrinden kurtarmanı dilerim.” Ebû Ma’lak bu duâyı üç def‘a  tekrarladıktan sonra bir atlının elinde dikine tuttuğu mızrağıyla hırsızın yanında peydâ olduğunu gördü.
Hırsıza bir darbe vurarak onu yere yıktıktan sonra Ebû Ma’lak’a döndü. Ebû Ma’lak: “Sen kimsin ki Azîz ve Celîl
olan Allah benim yardımıma gönderiverdi?” diye sordu. Atlı: “Ben dördüncü kat semanın sâkinlerindenim.
Sen duâ edince “Bu, darda kalan bir zavallının duâsıdır.” denildi. Bunun üzerine ben de Allah’dan bu hırsızı
öldürme vazîfesini bana vermesini niyâz ettim.”
Yukarıda naklettiğimiz iktibaslardan anlıyoruz ki, evliyaların dünya hayatlarında, kerâmet ve tasarrufları olduğu
gibi, öldükten sonra da kerâmet ve tasarrufları devam etmektedir.
Hanefî imamlarından Ahmed bin Muhammed el-Hanevî Hazretleri “Nefahatu’l Kurb” isimli eserinde bu hakîkati şöyle ifade ediyor: “Evliyaullah, ruhâniyetlerinin cismâniyetlerine gâlip olması sebebiyle, birçok surette  görünebilirler. Onların tasarruf ve kerâmetleri, hayatlarında olduğu gibi, ölümlerinden sonra da devam eder.”
Öldükten sonra tasarrufun devam etmesi demek, tasarruf sâhibinin kendisi ölmüş olsa da, Allah’ın izniyle dünya işlerinden bazılarını düzene koyma ve kendisine başvuranların arzularını yerine getirme yetkisine sâhip olması demektir.
Bilindiği gibi, Kur’ân bizi, öldüğünde “diri kalan” bir zümrenin varlığından haberdar etmiştir. Kur’ân’a göre, Allah yolunda öldürülenler (şehitler) “ölü” değillerdir. Onlar diridirler.
Bununla birlikte, sıddıkiyet makamı şehitlikten yüksektir. Madem şehitler ölmez, onlardan üstün olan sıddıklar da ölmez diyebiliriz.
Hem velilerin ruhları, diri iken olduğu gibi, öldükten sonra da, yüksek mertebededirler. Allahu Teâlâ’ya mânevî
olarak yakındırlar. Evliyaların dünyada da, öldükten sonra da kerâmet vardır. Kerâmet sâhibi olan, ruhlardır.
Ruh ise, insanın ölmesi ile ölmez. Akşemseddin Hazretleri bir şiirinde mealen bu hakîkati şöyle beyan ediyor:
“Evliyaullah iki cihanda tasarruf ehlidir. Bu ölüdür, bundan nasıl derman olur deme. Ruh, Mevla’nın kılıncıdır, vücudu ona kılıf olmuştur.
Bir kılınç ki çıplak olduğu zaman daha fazla tesir eder.”
Burayakadarzikrettiğimiz hakîkatlerle şunu ifade etmeye çalışıyoruz. Başta Peygamberler olmak üzere bir kısım Allah dostlarının, Allah’ın vazifeli kıldığı âlimlerin ve şehitlerin öldükten sonra tasarrufları devam ediyor.
Ve bu zâtların, oyun ve eğlenceden ibâret olan bu dünya hayatında “hayra kılavuzluk etme ve yönlendirme”
yetkileri âhiret hayatına geçtiklerinde de sürüyor. Fakat bu yetki âdetullah ve teklif sırrı prensipleri çerçevesinde cereyan eder. Tasarrufta, Allah’ın rahmeti, inâyeti, rızası, izni, irâdesi, emri ve kudreti esastır. Tasarruf sâhibinin kendi kişisel irâdesi ile değil; Allah’ın irâdesine boyun eğerek hareket ettiği ve tasarrufta bulunduğu göz ardı edilmemeli.
Bir başka ifade ile Allah’ın veli kulları ayna gibidir. Onlarda görünen kerâmetler, hakîkatte Allah’ın kudretinin bir tezâhürüdür. Velilerden zuhur eden kerâmetleri onlardan ziyâde Allah’ın lütfuna, keremine ve dilemesine nispet etmek lâzımdır. Aynadan çıkan ışık nasıl aynaya âit değil, güneşe âitse; velilerin tasarrufları da velilere âit değil Allah’a âittir. Ama onlar o güneşe âyine olma istidadındadırlar.
Bu istidat ve meziyet kendinde olmayanlar böyle kerâmet yoktur diyemez. Bu hâl cebinde para olmayan birinin başkasının cebinde de para yoktur demesi gibi bir durumdur.
Bedîüzzaman Hazretleri, kıyâmete kadar tasarrufları devam eden bu zâtlardan üçünün ismini zikretmektedir. Bunlar: “Gavs-ı A’zam Abdülkâdir-i Geylanî Hazretleri, Kutb-ı A’zam Maruf-ı Kerhî Hazretleri, Kutb-ı Azîm Şeyh Hayatü’l Harranî Hazretleridir.
Her velinin tasarrufu görülebilir. Fakat bu bahsi geçen zâtlar, öldükten sonra kerâmetleri ve tasarrufları çok  görüldüğü ve çok meşhur oldukları için söylenmiş.
Yoksa bu söz, diğer Evliyanın vefatından sonra tasarruf ve kerâmet sâhibi olmadıklarını göstermez.
Bedîüzzaman Hazretleri, şehitlerin efendisi olan Hz. Hamza’nın (ra) kendisine sığınan kimseleri Allah’ın izniyle muhâfaza ettiğini ve dünyevî işlerini gördüğünü, ölümle melekût âlemine ve ruhlar âlemine geçmiş insanların bizimle alâkadar olduklarını, bizim duâlarımızın ve mânevî hediyelerimizin onlara gittiğini, onların da nurânî feyizlerinin bizlere geldiğini, onlarla aramızda “mânevî âlemdeki mânevî havada çok mânevî elektrikler ve mânevî radyolar” bulunduğunu, fakat nuranî feyizlerin tenkit ve itirazla hissedilmeyeceğini ve kaçacağını kaydeder.
Ayrıca Üstadımız, kendisinin küçüklüğünden beri Abdülkâdir-i Geylânî Hazretleri’nin ilgi ve yardımına mazhar olduğunu, ceviz gibi ehemmiyetsiz bir şeyi kaybolsa, “Yâ Şeyh! Sana bir Fâtiha, sen benim bu şeyimi buldur.” dediğini ve bin defa böyle Hazret-i Şeyhin, himmet ve duâsıyla imdadına yetiştiğini söyler.
Yine Hz. Ali (ra) ve Hz. Gavs-ı Azam’ın gaybî kerâmetleriyle, Risâle-i Nur ve talebelerine iltifat ettiklerini ve  himâyetkârâne teselli verip hizmetlerini mânen alkışladıklarını ve bu mânevî kahramanların ihlâs-ı tâmmı  kazanmak şartıyla Nur Talebelerinin arkasında yardımcı, başında üstad olacağını müjde verir.
Sonuç olarak, tasarruf meselesi abartılmamak şartıyla tevhid inancına aykırı değil; tamamen Cenâb-ı Hakk’a âit bir rahmet tecellisinden ibârettir. Hidâyet edici Cenâb-ı Allah’tır. Gerçek tasarruf sâhibi Cenab-ı Hak’tır. Allah’ın rızasına ulaşmış peygamberler, âlimler, şehitler ve Allah dostları ise ancak Cenâb-ı Hakk’ın izni çerçevesinde bu yetkiyi kullanırlar. Nasıl ki dünyevî saltanatların bir padişahı veya bir sultanı var. Hükmü altındaki memleketlerde istediği tasarrufu yapıyor. Öyle de mânevâ âlemlerin de mânevî padişahları ve sultanları vardır. Onlar da Allah’ın izniyle tasarruf edebilirler.

Tasarrufu devam eden zatlar dört tanedir.Bunlar;

- Abdulkadir Geylani (k.s)
- Şeyh Hayat b. Kays el-Harrani (k.s)
- Şeyh Harakani (k.s)
- Şeyh Menbici (k.s)

daha fazla bilgi edinmek isteyen arkadaşlar Fetullah Gülen Hocaefendi'nin Kalbin Zümrüt Tepeleri'nin üçüncü cildine ve İnsan-ı Kamil ve Tasarrufu için ikinci cildindeki "İnsan-ı Kamil ve Nazar ve Teveccüh" yazısına


5.si marufu kerhi