Zalim TİTO'dan tarihi itiraflar

Zalim TİTO'dan tarihi itiraflar





Ömrünün elli yılını komünist ideoloji yolunda harcayarak bu bâtıl
davasında şöhreti yurt dışına kadar taşmış bir insan olan Salih Gökkaya,
hayatının son yıllarında İslâm'la müşerref olarak Hakk'a rücû eder.
Gökkaya, Komünizm fırtınalarının bütün dünyayı kasıp kavurduğu bu
günlerin birinde "Türkiye Komünist Talebe Teşkilatı Başkanı" sıfatıyla
Yugoslavya Devlet Başkanı Mareşal Josip Broz Tito'nun(1892-1980) şeref
misafiri olarak Belgrad'a davet edilir.

Ömrünün son günlerini geçirmekte olan Tito'yu ziyaret ettiklerinde,
hayatını komünizme adayan bu ihtiyar liderin pişmanlık içinde
dudaklarından dökülen şu itiraflar, apayrı bir tarihî kıymet ifade
etmektedir:

Yoldaş, ben ölüyorum artık... Ölümün ne derece korkunç birşey olduğunu
size anlatamam. Anlatsam bile sıhhatli ve genç olan sizler, bu yaşta
bunu anlayamazsınız. Düşünün; ölmek, yok olmak... Toprağa karışmak ve
dönmemek üzere gidiş... işte bu çıldırtıyor beni... Dostlarımızdan,
sevdiklerimizden, unvan ve makamlardan ayrılmak... Dünyanın
güzelliklerini bir daha görememek... Ne korkunç birşey anlamıyor
musunuz?

Yoldaşlarım, sizlere açık bir kalple itirafta bulunmak istiyorum: Ben
öldükten sonra, toprak olacaksam, diriliş, ceza veya mükafat yoksa,
benim yaptığım mücadelenin değeri nedir? Söyleyin bana? Ha yoldaşlarımın
kalbine gömülecekmişim veya unutulmayacakmışım veya alkışlanacakmışım
neye yarar?

Ben mahvolduktan sonra, beni alkışlayanların takdir sesleri, kabirde
vücudumu parçalayan yılan ve çıyanları insafa getirir mi? Söyleyin bu
gidiş nereye? Bunun izahını Marks, Engels, Lenin yapamıyor.

İtiraf etmek zorundayım; Ben ALLAH'a, peygambere ve ahirete inanıyorum
artık. Dinsizlik bir çare değil. Düşünün, şu kainatın bir Yaratıcısı, şu
muhteşem sistemin bir Kanun Koyucusu olmalıdır... Bence ölüm de son
olmamalıdır...

Mazlumca gidenlerle, zalimce ölenlerin bir hesaplaşma yeri olmalıdır.
Hakkını almadan, cezasını görmeden gidiyorlar. Böyle keşmekeş olamaz.
Ben bunu vicdanen hissediyorum. Öyle ki, milyonlarca suçsuz insana
yaptığımız eza ve zulümler, şu anda bağazıma düğümlenmiş bir
vaziyette...

Onların ahlarına kulak verecek bir merci olmalı... Yoksa insan teselliyi
nereden bulacak? Bunların bir açıklaması olmalı... Marks bu mevzuda
halt işlemiş. Uyuşturmuş beynimizi ...

Nedense ölüm kapıya dayanmadan bunu idrak edemiyoruz. Belki de göz
kamaştırıcı makamlar buna engel oluyor. Ben bu inancı taşıyorum
yoldaşlarım, sizler de ne derseniz deyin!

Kaynak :İbrahim Refik "Geçmişten Geleceğe Işıklar" s:38