"Bir adama ölüm gelmişti. Hayatından umut kestiği zaman ailesine şu vasiyette bulundu:
'Ben öldüğüm zaman, benim için çokça odun toplayın ve cesedimi yakın, ta ki ateş; etimi kemiklerimi yesin, yaksın...
Sonra külümü ve kemiklerimi iyice ufalayın ta ki onlar toz parçacıkları haline gelsin...
Rüzgarlı bir günde de denize savurun !..'
Çocukları da bunu yaptılar...
Allah onun parçalarını bir araya getirdi ve ona şöyle dedi:
"Bunu niçin yaptın?"
Adam dedi ki: "Senden korktuğum için..."
Bunun üzerine Allah onu affetti."
(Buhari c: 6, s: 494-514 / Müslim c: 8, s: 98 / Nesei c: 4, s: 113)"