Vefalı insan varmı?

Vefalı insan varmı?

Vefa istanbul da bir semtin adıymış.... diye söze başlarlar, sitem ederler dostlarından vefa görmediklerinde insanlar, heme belirteyim çok şükür ki vefalı dostlarım var. Rabbim eksikliklerini vermesin, varolsunlar. Fakat zaman zaman vefasız insanlar la karşılaştığımız da oluyor, hayat bu ya kemiksiz et olmaz demişler. vefayı anlatan güzel yazılar var elbette, herşeyden önce efendimiz (s.a.v.) vefayı mü'minin önemli bir özeliği olarak addetmiştir.Yusuf Has Hacib te vefayı çok güzel anlatmış isterseniz buyrun.


Kalkayım, gideyim, dünyayı gezeyim;
Dünyada acaba vefalı kimse var mı, arayayım.
İnsan nadir oldu, onu nerede aramalı;
Aramakla bulunacaksa, bir arayıp bakayım.
Ben arzularımı buldum ama bir insan bulamadım;
Eğer bir insan bulursam, yüzüne bir bakayım.
Vefa kıtlaştı, dünya cefa ile doldu;
Vefa acaba kimde vardır, ondan biraz isteyeyim.
Eğer bir vefalı, cömert insan bulursam,
Onu sırtımda taşıyayım, gözüme süreyim.
Eğer ben bir vefalı insan bulamazsam,
Yabani hayvanlar ile birlikte ömür süreyim.
Ya da vahşi olup, çöllerde koşayım;

İnsanlardan uzaklaşarak, dünyadan gideyim.
Dünyayı bırakarak, nehir gibi akayım,
Daha da olmazsa, kasırga gibi göklere yükseleyim.
Ey Rabbim, sıkıntı içindeyim, vefasızlara rastladım;
Vefalı acaba kimdir, ona canımı feda edeyim.
İnsanın ismi kaldı, insanlık kayboldu;
Bu insanlık nereye gitti, arkasından gideyim.
Aradım, dünyada candan bağlı bir insan yoktur;
Vefasız kimselere nasıl gönül bağlayayım.
Kimi sevdim ise, onu sevgili canım gibi tuttum;
Fakat ondan da cefa geldi, artık kimi seveyim.
Kime gönül vermeli, derdi kime açmalı;
Ben şimdi gamlıyım, biraz içimi dökeyim.
Dost ve ahbaplarımda ben sadakat bulamadım;
Kardeşim yabancı gibi duruyor,ona nasıl açılayım.
Tuz, ekmek hakkını gözeten var mı;
Ben onu altın, gümüş ve gevhere gark edeyim.
Konu-komşu, sevinç ve keder arkadaşı nerede;
Ona her şeyimi vereyim, evimi bile terk edeyim.
Arkadaş ve dost diye itimat edilecek kim var;
Ben onu bey yapıp, kendim ona kul olayım.
Halk neden bozuldu, niçin iyi adetleri bıraktı;
Hangi zamana rastladım, nereye gideyim.
Esef ederim, ben fenayım;
Fakat vefalı insanlar nerde, onları medhedeyim.
Onların koydukları iyi adet ve kanunları;
Bugün göreyim de, ben de sevineyim.
Eğer böyle değilse, iyi adet ve kanunları va'zetsinler;
Halim insanlar başköşeye geçsin, küstahları kovayım.
Bütün iyiler gitti, iyi adetleri de beraber götürdüler;
Burada insan artığı kaldı, iyileri nasıl bulayım.
Bu insan kılığında dolaşanların hepsi adam ise,
Evvelkiler melek mi idiler; ne bileyim.
Onlar gitti, ben bunlar ile kaldım;
Nasıl hareket edeyim, onlarla nasıl bağdaşayım.
Onlar akrep gibi sokarlar, sinek gibi kanımı emerler,
Köpek gibi havlarlar; hangisine yetişeyim.
Ben artık usandım, küstahlar arasına düştüm;
Her gün pişmanlık içinde bütün yükü nasıl taşıyayım.
Dünyanın bütün cevr ve cefası bana gelmesin,
Küstah ve kaba insanlardan uzak olayım.
Ey Rabbim, Peygamberimizin didarını bana nasip et;
Bir de onun dört arkadaşının yüzlerini göreyim.
--Yusuf Has Hacib--

**************
not:
Peygamber Efendimiz vefanın zirve noktasındaydı
diğer ahlak-ı hasenenin zirvesinde olduğu gibi
şehir hayatı,gündelik telaşlar,maddenin ve madeciliğin boğucu atmosferi insanları bencil ve dolayısıyla vefasız,çıkar insanı yapıyor
dindarlarda bundan nasibini alıyor tabi
hastayken ziyaret etmek
cenazesine gitmek
sevinç ve üzüntülerini paylaşmak
davetine gitmek
zorda darda kaldığında yanında olmak ve lafla değilde icraatla yardım etmek gibi hasletleriniz yoksa siz,bir vefasız;yani "ben" bir vefasızım demektir
yada bir telefon mesajıyla,telefon etmekle geçiştiriyorsak